Fume de San Xoán

Patricia Blanco
Patricia Blanco EN PEQUENO

CARBALLO

25 jun 2018 . Actualizado a las 05:00 h.

Os olores, como a comida, teñen un poderoso poder evocador. Pasa cando probas un caldo que te leva a vintepico anos atrás ou cando un é valente e se mete na boca un deses chuchameles que antes se apañaban polas silveiras. Agora sería difícil, seica non quedan. O fume de San Xoán, o seu cheiro, ten tamén a facultade de ser unha máquina de viaxar no tempo. Os aromas iniciais fanme volver ás épocas de nena, escoitando na vella casa de pedra como os veciños falaban de meigas, de bieiteiros, de amoados gardados en botes que, de estoupar, contarían que por alí pasaron elas. É a versión que recordo da historia -se cadra era outra-, as historias que contaban diante dos nenos, como se non tivésemos postas as orellas. O fume do San Xoán pegábase na pel duns e doutros, non había distincións, e ese día todo se compartía na aldea, envolta nunha máxica aura. Os máis pequenos tiñamos a atención dos que xa ían facéndose mozos e eles volvían anos atrás para xogar con nós aos agochos arredor de vellas casas en ruínas habitadas só por mouchos, no mellor dos casos. Atopei este sábado na Costa da Morte unha desas cachelas, desta volta na beira do mar, e nela compartíase tamén de todo: as ganas de festa, unha noite distinta, rosca sabedora e queimada reconstituínte. Había idades distintas e nenos dando voltas, cos ollos xa algo tomados polo sono, coa mirada alí posta. Parece que na noite de San Xoán non hai diferenzas e iso si que é cousa de meigas. Cada cachela ten a súa historia e ese cheiro que sae delas ben podería contalas. É unha mágoa que nalgunhas se empregase algo máis que madeira e toxo. Eses cheiros intensos si que non estaban na memoria.