Lograda e entretida representación, coa estética como principal atractivo

José María de la Viña Varela

CARBALLO

Una hermosa reflexión sobre el tiempo y las historias: «Todo el tiempo del mundo», de Kamikaze y Buxman
Una hermosa reflexión sobre el tiempo y las historias: «Todo el tiempo del mundo», de Kamikaze y Buxman Ana Garcia

«Decátome de que a iluminación segue ás escenas, realzándoas cando convén. Qué ben queda!»

22 oct 2017 . Actualizado a las 05:00 h.

Cando era un cativo, miña nai chamaba por meu irmán e por min para contarnos un conto antes de durmir. Era a única maneira de vencer a nosa incrible vitalidade. Alá iamos nós correndo, atropeladamente. Nada nos producía maior pracer!. Axiña nos mergullabamos no enredo da historia, fora cal fora, coa calor da súa voz. Tiña boa man ela. E nós deixabámonos ir con extrema facilidade. Seguro que máis dun, ou dunha, lector, que estás aí, tendes lembranzas semellantes. E é que de sempre foi así. Gústannos as historias. Mesmo se non entendemos ren do que se fala. Déixaste levar, abandónaste nese rolo, nesa nube de fascinación e misterio que nos producen os relatos.

Unha luz calorosa, música new age dun local comercial: unha zapatería de señoras. Xa está o pano aberto cando tomamos asento nas nosas butacas. Hai xente xa no local, ambiente de comercio. É a realidade: preguntar, mirar, probar. O escenario loce cunha atmosfera de tenda moi lograda. Aínda as luces acesas do patio de butacas, e o negocio funcionando. Atendendo. Despachando. Realidade.

Mais, que é iso?: unha rapaza en camisón (parece), senta cunha guitarra e seica segue a canción que soa nese momento. Está descalza e non parece unha clienta. Semella que ninguén a ve. Ou si. Iso non é real. E a partires de aquí, unha sucesión de personaxes, a cal máis dispar, van aparecendo na escena, e falando co Sr. Flores, o dono, que vai ser o noso protagonista central. Parece unha colaxe de pequenas historias, ou conversas, que se mesturan coa realidade. A realidade do Sr. Flores que, desconcertado, asiste á situacións distantes entre si, nos tempos. Máis aínda: o tempo xa non parece esa cousa continua, pero constante, que flúe nas nosas vidas. Porque pasa do presente ó pasado ou ó futuro nun chisco. E fala coa súa nai que xa morrera, e coa súa filla que aínda non naceu. No pasado, no futuro... E, con el, arrástranos a nós neste vórtice temporal. A súa angustia é a nosa angustia. Que está a pasar?. «A onde vai todo o que pasou e que eu esquecín?» «Non inventes o que non queres que exista». O tempo. O pobre Sr. Flores e o tempo.

Decátome que a iluminación persegue as escenas, realzándoas cando convén. Que ben queda! Pero non é só iso: cada unha delas está coidada con moito mimo. A estética engádese á narración. Os diálogos son fluídos. Os silencios contan. Os pantasmas non son coherentes. Unha enorme interrogación flota sobre o Sr. Flores e, por tanto, sobre nós.

A morte está aí: a pasada, a futura. A incerteza, o desacougo. Por veces a paisaxe dunha escena resulta surrealista: a parella de noivos, longo veo branco. O intruso mollado que vai quedar calzado con zapatos de tacón alto, e coas súas pernas ó ar. Un 44, ti... Con chuscos de ollo ó espectador: «Son a única que non ve a mariconada esta do espello» (dito por unha muller, supostamente tola). Risas.

O crebacabezas temporal vaise resolvendo. Imos comprendendo a historia deste home, incapaz de levar a contraria. De comprender que a empregada, non é unha empregada, de que o agora xa foi, e que a súa filla, aínda non é. «A memoria do que pasou... a inquietude do que pasará». O tempo. Unha obsesión. «Mañana nazco». Tódolos tempos nunha mesma e única marmita...

Sigo asombrado coa estética da representación, e deste xeito, xogando coas luces, esmorece o conto. Como un acto de cordura final, queda coa súa empregada/muller. Alí sós, no centro dun cadro, iluminado con fermosura, cun tenro bico, pechan a xornada. Por fin sae do seu encerro temporal. Por fin pecha a porta do seu negocio. Mañá... outro día.

Lograda e entretida representación. Bo traballo por parte do elenco e do seu director. Desta historia única que todos percibimos, cada un saca outro conto, outro relato. Se lle preguntas a un certo número de espectadores que che conten o que eles veñen de ver, se cadra vai pasar como o chiste do coronel que pide ó seu subordinado que reúna ós soldados no patio do cuartel, que vai a haber un eclipse: cada mando inferior, interprétao dunha maneira, e ó final resulta irrecoñecible a mensaxe dada inicialmente. A física cuántica fai unha afirmación moi difícil de admitir: nun feito real que é estudado, o observador forma parte do fenómeno. Renxe o sentido común, difícil de crer, pero así é. E tal que así resulta no teatro: o espectador forma parte da historia. Ou polo menos da súa interpretación. ¡Ai, como me gustan os contos!... Vémonos.

HOY, EN EL FIOT | Okidok trae desde Bélgica una sesión de mimo exquisito

Si en 70 minutos combinamos un talento extraordinario para la danza con matices de acrobacia, mimo y poesía, el resultado no podría ser más embriagador. Slips Inside lleva por título la propuesta de la compañía Okidok, una de las más sorprendentes y creativas del clown europeo actual, que trae a Carballo (20.30 horas) un espectáculo que transporta al espectador a un gran universo poético. Creatividad e imaginación al límite son los dos ingredientes de una receta de éxito. Xavier Bouvier y Benoît Devos dirigen e interpretan la pieza, de 70 minutos de duración y 12 euros de entrada.