Na habitación que uso como despacho, os libros, as carpetas e os papeis tenden a amorearse anarquicamente. Cando o caos comeza a ser demasiado molesto, dedico unha tarde a alixeirar e reordenar estantes e caixóns. Non me deixa de sorprender o universo que pode caber nunha estancia de apenas nove metros cadrados: libros, discos, revistas, películas, clasificadores varios, prospectos de complementos alimenticios para o colesterol, un exemplar atrasado dun diario belga, cadernos de notas inintelixibles, un xogo de cordas de guitarra, dous tubos de cartón con títulos para non se sabe que, un informe de vida laboral, unhas lentes de sol desconxuntadas, novelas que morreron con moi poucas páxinas, relatos de final frustrante, borradores de declaracións da renda, calendarios de man atrasados, facturas, nóminas, dicionarios, demandas ao Fogasa, mapas de cidades que algún día visitamos...
O outono pasado, alguén entrou nesta mesma estancia para facer un inventario acelerado dos meus bens. Foi un sábado chuvioso, entre as dez da noite e a unha e pouco da madrugada. Os nenos estaban cos avós e nós saímos dar unha volta pola vila. Logo duns petiscos, varios viños e de moita conversa, volviamos rindo polas rúas molladas, saltando os idoiros que gurgullaban calzada abaixo. Entramos no portal e subimos as escaleiras ata a entrada do piso. E aí, xusto no limiar da porta, sospeitei que sucedera algo estraño. O fecho non estaba pasado, esquecera eu de pasalo? A dúbida resolveuse axiña: as luces da casa estaban acesas e nada máis dar uns pasos polo corredor xa vimos moreas de roupa e de obxectos estrados polo chan.
Despois de comprobarmos que o visitante ou visitantes xa marcharan, e mentres que agardabamos a chegada do coche patrulla, fixemos un repaso rápido das cousas que botabamos en falta. Era evidente que os delincuentes se empregaran a fondo: baleiraran armarios, caixóns e ata lle deran a volta aos colchóns das camas dos nenos. Tamén se preocuparon de buscar algo valioso entre os seus xoguetes. Proba do exhaustivo e pouco escrupuloso que foi o traballo, só direi que pasaron pola despensa e que ata rebeiraron na vasoira do baño. E ata aí pode escribir.
Dito todo o anterior, entrei na miña habitación de traballo. Alguén se preocupara de baixar as persianas. Polo chan andaban ciscados libros e carpetas. Sacaran a guitarra do seu maletín e deixárana coidadosamente apoiada contra unha esquina. Unha caixiña de lata na que gardo recordos de familia estaba aberta enriba da mesa. Afortunadamente alí quedaran os reloxos e as estilográficas de meus avós, canda algunhas fotos vellas que gardo como un tesouro persoal. Para a nosa sorpresa, tampouco se interesaran polo ordenador portátil nin pola tableta eletrónica. Cando chegaron os dous policías locais que estaban de garda esa noite, xa tiñamos máis ou menos claro cal era o obxectivo do asalto: diñeiro en efectivo e ouro. No que respecta ao primeiro, o botín foi exiguo (a saber a cara que lle quedou aos encargados de facer o rexistro ao ver que o efectivo se reducía a un bote con moedas que van quedando das voltas da compra).
No que respecta ao ouro a cuestión xa é outra. O valor económico dos poucos obxectos que levaron (unha pulseira, un par de aneis e tres xogos de pendentes) non era nin moito menos elevado, pero dende o punto de vista emotivo si que era unha pequena fortuna. Mais iso supoño que non o cuantifica nin a persoa que o rouba, nin o que recepta o material a cambio dunhas papelinas ou duns poucos billetes. É o problema de cando outros fan un inventario acelerado do que é noso.
FÓRA DE COBERTURA
POR RAMÓN VILAR LANDEIRA