Carballo: «O Pindo é de todos e gustaríame que entre todos atopemos a mellor solución»

A existencia de desastres medioambientais, o respecto pola riqueza natural e a posta en valor dos elementos patrimoniais son unha triloxía máis que suficiente para espertar a sensibilidade de calquera persoa e para facer que se inicie na loita pola conservación de elementos de singular valor paisaxístico, histórico e tradicional. Se a todo isto engadimos a certeza de comprobar que cando os nativos dun territorio quedan impasibles ante a salvagarda do autóctono e son os foráneos os que se interesan pola súa conservación e mellora, as conciencias da xente remóvense, temos a combinación perfecta para impulsar un movemento que sirva para defender os bens propios.

Algo así pasou pola mente dun mariñeiro de O Pindo, Xilberto Caamaño Beiro, quen, coma a maioría dos veciños da zona, recorreu á mariña mercante como destino laboral para rematar logo cun traballo en terra, como bombeiro na refinería, asentándose coa súa familia na Coruña. Pese aos avatares profesionais, nunca esquece a súa vila natal, á que volve a cotío, interesándose por canto alí acontece, e aportando canto pode para acadar melloras para o seu pobo.

A creación da Asociación Monte Pindo Parque Natural, fai xa cinco anos, da que Xilberto Caamaño é o presidente, foi una ferramenta coa que dende Carnota se quixo participar activamente na loita para acadar que as Administracións públicas dotasen ao coñecido como Olimpo Celta, da catalogación de parque natural. «A iniciativa partiu de Adega, pero un grupo dunhas dez persoas de Carnota, sensibilizadas cos temas medioambientais e cun singular amor polo Pindo, decidímonos a fundar esta entidade», lembra Xilberto.

Calquera nova proposta suscita dúbidas entre a xente, e sempre é difícil mudar condutas e ideas tradicionais. O mesmo acontece na área de influencia do Pindo. «Estamos plenamente convencidos de que a mellor maneira de salvagardar, poñer en valor, protexer e atopar condicións vantaxosas para a poboación é a declaración do noso monte coma parque natural. Ningún dos propietarios de parcelas se vería prexudicado, non cambiaría case nada para os usuarios desta paraxe, e, pola contra, disporíanse de medios para evitar o abandono e o inmobilismo en que agora se atopa», manifesta. O presidente lamenta que non foran quen de convencer a toda a veciñanza das vantaxes que suporía a declaración do Pindo como parque natural, cando el entende que todo sería beneficioso para o monte e tamén para os residentes na zona. «Nós somos inclusivos, queremos que a veciñanza se informe, non queremos imposicións, e menos que este tema se converta nunha refrega política. Monte Pindo é de todos, coido que non xa soamente dos veciños de Carnota, e por iso gustaríame que cada quen, á marxe de ideas ou pretensións, arrime o ombro e entre todos atopemos a mellor solución para esta inigualable paisaxe», asegura.

A consecución de calquera obxectivo implica sempre dificultades. Neste caso concreto, Xilberto Caamaño non é alleo a elas, aínda que segue a afirmar: «A miña ilusión non remata coa consecución da distinción de parque natural para o Pindo. Eu, e tamén a asociación que presido, quixéramos formar parte do órgano que xestione esa entidade, para así seguir loitando por melloras para o meu pobo. Estas non só afectarán ao monte. Turismo, emprego e desenrolo económico irán da man da catalogación do Pindo como parque natural».