«Eu coñecía a costa, pero non era mellor buceador ca outros»

Manuel Rey
manuel rey CARBALLO / LA VOZ

CARBALLO

El buzo de Camelle, ahora jubilado, es una figura mítica de la Costa da Morte

26 oct 2014 . Actualizado a las 05:00 h.

«A vantaxe que eu tiña era que coñecía a costa. Non era que fose mellor buceador ca os outros. A mín chamábanme e dicíanme: ?morreu en tal sitio un fulano?. Entón, eu acordábame de cando estaba mariscando e o mar me tiraba unha bota, ou unha botella nese sitio; fixábame a onde ía parar. Non me aparecía no fuciño desa pedra, senón noutro lado. E así razonaba».

Manuel Tajes Sánchez (Camelle, 1952) rescató treinta y ocho cadáveres del mar y participó en 127 accidentes «desde cabo Silleiro ata a Estaca de Bares». Gracias a él, muchas familias pudieron, al menos, despedirse de los seres queridos que el mar les arrebató. Tuvo sustos - «vin moitas veces a morte de cerca, neno» - pero salió indemne. O Rubio tiene 62 años, pero su piel, curtida por la salitre le suma algunos más. Pero solo en apariencia, porque sigue en plena forma. Va al gimnasio casi a diario, le encanta bailar y cantar y hasta practica artes marciales. ¿Y cómo se le dio por ahí? «Aos buzos aconsellábannos correr cinco quilómetros diarios para gañar capacidade pulmonar. Pero claro, aquí sempre chovía e eu xa botaba tempo dabondo debaixo da auga. O dono do ximnasio díxome: ?Rubio, ti tes moita potencia, poderías facer taekwuondo?. Eu non sabía que c... era iso, pero apunteime. E agora xa son cinturón vermello-negro.»

¿Y por que ?O Rubio?? «Agora case non teño pelo, pero antes era rubio coma o ouro. Aquí había algún que outro co pelo igual ca min. Din que era porque claro, chegaban os barcos do norte de Europa aquí e pasaba o que pasa en todos lados (risas)».

«O único vicio, as mulleres»

A pesar de que se enfrentó durante décadas a tragedias en el mar, O Rubio conserva intacto su carácter alegre, extrovertido y bromista. «A min a parranda sempre me gustou, xa me viña de familia. Pero, claro, tiven que joderme porque había que darlle de comer aos meus fillos». Y reconoce una de sus pocas debilidades. «O meu único vicio foron as mulleres. Nunca bebín nin fumei, pero as mulleres moito me gustaron sempre». Y suspira.

Hace unos meses, en el documental Illados, Manuel Tajes recordaba: «Houbo anos nos que pasaba máis tempo na auga que en terra». Buceando, pero también mariscando. Reconoce que casi siempre lo hizo al margen de la legalidad. «Eu fun furtivo, non o nego. Pero tiña que darlle de comer a oito fillos. Non teño nada malo que dicir nin da Autoridade Marítima, nin da Xunta, nin da Garda Civil. Fixeron moito a vista gorda comigo cando mariscaba». Es más, recibió, junto a sus hermanos Modesto y Francisco, la medalla de oro del Concello de Camariñas (curiosamente, solo unas semanas antes de la catástrofe del Prestige, en la que también se volcó limpiando las playas). Un año antes, en 2001, el Padroado Fogar de Bergantiños lo reconoció como Bergantiñán do Ano.

Entre O Rubio y las autoridades había un pacto no escrito, difícil de entender con las gafas de ahora. «Gañei moitos cartos mariscando e tamén como buzo; eles a min deixábanme facer. Pero, ollo, que eu por rescatar corpos do mar nunca pedín un peso, e sempre estaba dispoñible o tempo que fixera falta». «Nunca se bota para atrás»; «é un home moi voluntarioso»; «se pasa algo, nós chamámolo». Así definen algunos miembros de las cofradías de la Costa da Morte a O Rubio. Y los hechos lo demuestran. Se volcó en alguna de las peores tragedias que se recuerdan. «Lémbrome de Os Tonechos. Botei un mes en Malpica; só me pagaban a comida. Busquei e busquei pero non houbo maneira. Aquilo fora moi duro». Y el Panchito, un barco de Laxe que se hundió en Touriñán, y muchas otras almas que el mar se llevó. El consuelo es que, gracias a O Rubio, sus cuerpos pudieron volver a tierra.

manuel tajes sánchez, «o rubio»

«Gañei moitos cartos mariscando e de buzo, pero por rescatar corpos

do mar nunca pedín un peso»

«A min a parranda sempre me gustou, pero tiña que joderme, que había que traballar para manter aos fillos»

Manuel Tajes Sánchez

Mariscador, buzo y rescatador en accidentes marítimos

62 años

Participó en 127 accidentes y rescató, él solo,38 cadáveres del fondo del mar.