«Se es un pouco espabilado e traballas, aquí hai opcións»

Manuel Rey
manuel rey CARBALLO / LA VOZ

CARBALLO

Castiñeira, originario de Lires, lleva más de un decenio trabajando en Houston, «la ciudad de la energía» de EE.UU.

29 jun 2014 . Actualizado a las 14:36 h.

David Castiñeira Areas (Las Palmas de Gran Canaria, 1976) llegó a Texas hace trece años, justo al terminar la carrera de Ingeniería Química que cursó en la Universidade de Santiago de Compostela. Entonces era un veinteañero de Lires (nació en Canarias por circunstancias familiares) que probaba suerte al otro lado del Atlántico. «En principio ía para seis meses, a facer un proxecto de investigación», recuerda Castiñeira. «Pero a experiencia foi boa e entón ofrecéronme unha beca para facer un máster e o doutorado». Y así estuvo cuatro años más. Cuando terminó esta etapa, se le abrió otra puerta. «Chamáronme de Shell (una gran empresa petrolera) para traballar no departamento de innovación e desenvolvemento».

David aceptó, y la idea de regresar a Galicia comenzó a difuminarse. «A que agora é miña muller atopou un traballo aquí e xa nos plantexamos establecer en Houston». Curiosamente, su esposa, Soli Sánchez, creció en Corcubión, a pocos kilómetros de David, aunque su relación se consolidó al otro lado del Atlántico. «Xa nos coñeciamos desde novos, e estando os dous en América, empezamos a saír». Fruto de su relación nació Tiago, que ahora tiene diez meses. «É houstoniano, pero xa está aprendendo galego comigo», bromea David.

Quantum Reservoir Impact

Al finalizar su etapa en Shell, que duró cuatro años y medio, David entró a trabajar en Quantum Reservoir Impact. En esta empresa, Castiñeira dirige un grupo de innovación. Su tarea es investigar sobre el manejo de grandes cantidades de datos (lo que se conoce como ?minería de datos?, una de las disciplinas con más potencial en el mundo de la tecnología. «Manéxanse grandes cantidades de datos e búscanse patróns comúns nesa información. É o que utilizan empresas como Google ou Facebook para estudar os hábitos dos seus usuarios. E tamén a CIA, tal e como se evidenciou no caso de espionaxe masivo que destapou o axente Snowden», puntualiza el ingeniero ceense.

Castiñeira afirma que, para trabajar, «Houston é un lugar idóneo. Chámanlle ?a cidade da enerxía? porque aquí hai moitas empresas do sector e medrou gracias á explotación dos pozos de petróleo». Lo del sueño americano, sin tener el idealismo de las películas, tiene bastante de cierto: «Se es un pouco espabilado e traballas duro, aquí hai moitas opcións. Calquera pode chegar á cima partindo de cero. Iso si, a capacidade de traballo da xente é enorme; loitan moito para conseguir o que queren». Además, el ceense destaca que los Estados Unidos «importan moitísimo talento do resto do mundo, alí está a xente máis capacitada».

De todas formas, Houston dista mucho del paraíso. «Para facer vida é un pouco aburrida. A xente utiliza moito o coche e hai pouco movemento na rúa se non é en horario laboral». Y la gran nación que aparenta ser Estados Unidos también tiene puntos oscuros: «Hai moita desigualdade, máis pobreza da que parece. E ademais, non hai unha rede social de apoio aos desfavorecidos como pode haber en España».

Pese a que ya son trece años en el país norteamericano, Castiñeira se sigue sorprendiendo con la concepción del mundo que tiene los estadounidenses. «O tema das armas é parte das súa historia como nación e seguiráo sendo, non creo que cambien». Y tampoco se ahorran tópicos. «Cando lle falas de España só saben de toros e flamenco. Eu toquei a gaita durante moitos anos e non concebían que en España houbese sitios onde se tocase», recuerda. Además, ejerce de embajador de su tierra. «Galicia é moi descoñecida aquí. Xa convencín a varios amigos de que a visitasen, e volveron fascinados coa comida, coa paisaxe e coas xentes. E non é para menos. Eu, que percorrín medio mundo por motivos de traballo, aínda non vin un lugar tan fermoso como a praia de Nemiña».

david castiñeira areas ingeniero químico

«O meu fillo é houstoniano,

pero xa está aprendendo galego comigo»

«Percorrín medio mundo e aínda non vin un lugar tan fermoso

coma Nemiña»