Os sorprendentes tesouros que agocha o Museo do Mar de Fisterra
01 jun 2014 . Actualizado a las 07:00 h.Non tiña trazas de aliñoar as redes, nin tan sequera de debagar sardiñas. Aínda eu non sabía que o mar, ás apalpadas, sentía na súa engurrada pel a exhausta dor dos pés descalzos andar sobre os rochedos inzados de arneirón e de fatiga; nos seus ombros deformes desapegar das físgoas, grisáceas caramuxas e lláparas confusas, indefensas; se cadra, entre o verdello, desarear os bois de polbo que alimentaban sombras. Ía amencendo o día. Non se escoitaba a brisa e a luz cegábao.
Non puidera conciliar o sono en toda a noite. Era a primeira vez que ía sentir os azos da trabada nos meus dedos.
Vestín a roupa de augas feita de dril e unxida con aceite de liñaza e fun á procura da lancha que tiñamos amarrada ó Pedregal. Partimos na Beluca rumbo ó Cabo. Alí, ó seu socairo, fondeamos a poutada. Sopraba unha brisiña de nordeste. Enchía o mar e a auga corría un pouco a norte. Devagar, guindei o pandullo do estrame pola regala de sotavento. Tomei o fondo, unha braza de separación para que aquela cativa sedela, armada de véspera coas crinas de egua e atalingada en cadanseu anzol unha pluma de paxaro, non se aferrara nas aqueladas furnas do fondío. Subín a liña. Volvín arriala e halala polo costado perseverantemente. Pescar á xarda non é tarefa doada. De súpeto, a sedela ficou queda. Un golpe suave, constante, cara a riba e o infernal sesgo do mar lañaba o aire. Os esvaídos brazos tremíanme tal xuncos e cortábanme as sedas os delicados dedos. Loitar pola supervivencia contra peixe, coma Santiago co marlin en The Old Man and The Sea de Ernest Hemingway. Fora un escacho de case catro libras para xantar no mar en caldeirada.
Un distinguido peregrino visitou o Museo da Pesca de Fisterra o verán pasado. Viña facendo o Camiño de Santiago coa súa filla.
Ao chegar á porta da Batería de San Carlos, preguntoume en correcto castelán:
-¿Puedo ver el museo? Me dijeron que este museo era de los más bonitos de Galicia.
E presentouse:
-Me llamo Peter Hore, soy el vicepresidente del Royal Navy Museum de Portsmouth de Inglaterra.
Eu, sorprendido, convideino moi amablemente a visitar o museo.
Agardei a que houbese un nutrido grupo de persoas e dirixinme á sala de exposicións para realizar a visita guiada.
Cando me acheguei ó recinto, vino olleando os obxectos e pregunteille:
-¿Que tal el museo?
Respondeume el: -¡Hombre!, nosotros tenemos un museo un poco más grande que este.
O Royal Navy Museum de Portsmouth é dos máis importantes Museos de Navegación no ámbito europeo.
Humildemente contesteille:
-Hay cosas pequeñas que se pueden hacer grandes.
Comecei a visita, coma sempre, falando das nasas, que pescan, da súa evolución e funcionamento. Das diferentes artes para pescar sardiña: o xeito, as xávegas... por que se encascaban os aparellos e as calas. A importancia que tivo o escandallo na navegación e na pesca, unha pedra con forma de campá para detectar o tipo de fondo e medir en brazas a profundidade e con estes útiles tan sinxelos fixeron tódalas cartas náuticas.
Peter, emocionado, colleu el a palabra e di:
-Charles Darwin, cuando llegó a las Islas Galápagos llevaba un escandallo de roca, como ese, para saber las especies que habitaban en el fondo.
Proseguín o meu itinerario, a miña singradura particular contándolle como aparecera a conserva en Galicia,... e rematei a visita falándolles da Costa da Morte, da inxente cantidade de homes que perderon as súas vidas nesta costa aciaga, da flota de Padilla, do Captain, do Serpent, do Bonito, do Casón...
Cando rematei a visita, achegouse a min, abrazoume e díxome:
-Hay cosas pequeñas que se pueden hacer grandes.
Hoxe cóntolle ao vento estas historias.
en primeIra persoa ALEXANDRE NERIUM