Uxía, «unha Rosalía internacional que leva no cantar un bico de ondas lusófonas» -en verbas de Fernández Rial-, tomou logo o relevo cunha Negra sombra que foi collendo corpo de blues, e logrou contaxiar o espírito festivo aos presentes ao interpretar xunto a Samira un animado Cómo chove miudiño, que espertou as palmas e os aplausos do auditorio.
A forza, a intensidade e a ledicia contaxiosa de Habelas hainas, catro mulleres de «condición feminista e rosaliana», animaron aínda máis aos presentes. A súa Festiña arrancou a base de voz e percusión e derivou, xa con máis variedade instrumental, nunha chamada á autoestima pola vía dunha «canción de amor... propio».
