Falabamos estoutro día Paco Casal e mais eu, tomando un café nas terrazas onda o Adro, da posibilidade de levar adiante un proxecto
25 mar 2023 . Actualizado a las 05:00 h.Falabamos estoutro día Paco Casal e mais eu, tomando un café nas terrazas onda o Adro, da posibilidade de levar adiante un proxecto, de alicerces netamente ribeiráns. Polo medio coábanse impresionistas, tardorrealistas, Ramón Casas, Sorolla, cores, pinceladas amplas e, logo de rematarmos a conversa, esta súa: Luz vermella no espigón; mariña de plano curto encadrada na punta do molle de Aguiño.
Comezaron a punzar decontado as impresións memorísticas. Pasaban veciños. Saudaban. Ribeira sempre leva ese matiz de eternidade cotiá nos rostros. Uns levan a outros, e os outros os intres do tempo. Nese mesmo lugar, en Aguiño, xogabamos, aló polo 74 ou 75, os rapaces a sacar os congros dos laños, botando palangres de nenos e hastas soñadoras dun mundo por facer.
Coido que Paco debeu de intuír na charla por onde ían os vieiros da idea. Refírome ao valor dos lugares, da marca especial das paisaxes e das formas gravadas na alma. Velaí o pintor. Velaí a pintura. Escoller o ton apropiado para facer propia a vivencia de todos, e viceversa, claro.
Hai unha alma empática e mariñeira dentro deste cadro. Unha semántica da luz interior. Unha preservación do vivido. Unha mensaxe de futuro. O molle de Aguiño é todos os molles con nenos. Os nenos que son mariñeiros perpetuos. Luces do mundo. Temperamento e forza do pulo novo. Como o intre de renovación que é o que Paco escolle para representalo. Movemento, idea e enerxía, eses efectos e causas indispensables da propia luz.
Paco Casal pinta así, con pincelada libre, directa, decidida, de espátula e primeiro toque, o espigón de Aguiño. Punta da claridade, mesmo nunha tarde de babuña. E ese é outro simbolismo. Á vida non lle son alleas as dificultades; algo ao que tampouco son alleos os molles nin as rompentes. Nin o navegar certeiro das proas.
Home de espazos próximos
Paco Casal é un home de naturalidade e espazos próximos —unha rúa, unha praza, unha verea, un recuncho—, ben coñecido alá por onde vai, por andar sempre á procura da conversa e do factor humano. Algo que adoito reflicten ben as súas paisaxes.
Paco Casal, gran sabedor dos matices cotiáns, enche de impacto este molle emblemático, éncheo de familiares retrincos, sen desbotar o seu vigor, nese pedra a pedra, nese man con man, co que se constrúen os bos abrigos e os bos proxectos.
Coñecín a Paco Casal nunha outra conversa, hai anos, na que buligaban inquedanzas, iniciativas, xestións a prol da cultura. Desde aquela veño seguindo con atención a súa traxectoria, semente exponencial da beleza, e teño por el, coma tanta xente, o afecto do amigo, do compañeiro e da persoa sensible ao acontecer; tanto do intelectual de recoñecida solvencia coma do observador emocional e atento, que transmite identidade, memoria e esencia no perfecto equilibrio dunha imaxe.