Susa, grazas polo teu sorriso

Olegario Sampedro

RIBEIRA

Ascensión López, máis coñecida como Susa, faleceu onte aos 92 anos

26 jul 2021 . Actualizado a las 22:23 h.

Eduardo Galeano afirmaba nun dos seus poemas que a alegría hai que defendela coma unha trincheira. No caso de Susa, esta era unha salvagarda innecesaria. O optimismo era a atmosfera que se respiraba ao seu redor. Sorrinte, amable, locuaz, tolerante, feminista, moderna, agradecida, solidaria, coqueta… Poderiamos xogar a definila cun adxectivo diferente e non remataría o pasatempo. Porén, e sen dúbida ningunha, a xente que a tratou coincide en que Susa era boa, moi boa xente.

Representante desa caste incrible de mulleres e homes que viviron o desgarro dunha guerra e dunha longa posguerra pero que, exemplarmente, souberon manter o sorriso, reavivar a esperanza, manter as conviccións e priorizar a convivencia. O ceo virou de cor cando en 1971 morreu o seu Luciano, pai dos seus catro fillos. Traballou arreo sen unha queixa nin reproche (sempre a carón da súa única e benquerida irmá Carmiña) á par de tentar aliviar cada día aquela ferida que nunca deixou de lacerar. Nada no Maño («non é calquera cousa», dicía fachendosa), adoraba Ribeira, xa que soubo querer e pertencer a todos os escenarios humanos onde viviu: O Campiño, Bandourrío, O Rueiro, o Malecón… Foi Susita de Blas ou Susa la peluquera (como era coñecida respectivamente na Vila e en Ribeira) ata que orgullosa comezou a presentarse, segundo tocase, como a nai de Olegario, de Luciano ou de Mari Carmen. A súa grande conquista foi ampliar e fundar unha enorme familia sanguínea e afectiva que a venera. Crente sen estridencias, lectora impenitente, modista de formación e corazón, gustaba de viaxar, aprender e coñecer. Atopou na música e na coral do Círculo Mercantil unha marabillosa parcela pola que transitar.

Adoraba vivir, e cando cumpriu os 90 aseverou que «xa son maior, pero non vella, vella». O día da Dorna (como non!) marchou. Mentres no hospital asinaban o certificado de defunción, os fogos do Apóstolo que tanto lle gustaban, estoupaban alumeando a noite compostelá. Entre mares de dor, bágoas e aflición, xuntos e en silencio, saímos á porta a miralos na súa honra. Descansa en paz, Susa. Que a terra che sexa moi leve, mamá.