Acaba de írsenos do xa minguado censo da frota de arrastre de fondo do Cantábrico Noroeste un barco máis: o Pescasar. Hai apenas 7 anos tiñamos 93 buques operativos; hoxe quedan 57 e non sabemos aínda se a hemorraxia de baixas vai parar, pero é moi posible que aínda o ferido siga a perder máis sangue. O ferido é nin máis nin menos unha frota como a do arrastre de litoral, que en portos como Ribeira ou A Coruña foron especialmente importantes na subministración de produtos de gran calidade, para praceiras, peixerías, grosistas... Aí temos as meigas do arrastre, a pescada, os lirios, os xurelos, a xarda e ata hai uns anos a saborosa cigala do Cantábrico, que sigue pechada para escarnio desta sufrida frota. Un segmento que nos últimos 7 anos tivo que mandar ao paro a case 400 tripulantes, con todo o impacto que iso supón para todos eses sectores indirectos que traballan coa pesca como talleres, tenda de subministración, lonxas, redeiras e redeiros, e un longo etcétera, que sofren tamén as consecuencias de semellante escabechina.
E por que se vai un barco como o Pescasar, con apenas 17 anos de antigüidade e por tanto en plenitude aínda para seguir traballando outros 20 máis? A resposta non está precisamente no vento, non; a resposta está en que, en xeral, o respaldo institucional das diferentes Administracións a este sector é precario e iso tradúcese en que, por exemplo, levemos cinco anos obrigándonos a tirar pola borda toda a cigala que capturemos no Cantábrico, que levemos anos sen facer unha estratexia pensada para que os armadores vexan futuro neste sector, que levemos anos facendo unha costeira da xarda ridícula a pesar de ter o noso Cantábrico cheo desta especie, que levemos anos facendo unha política de controis ao sector asfixiante en moitas ocasións e desproporcionada e abusiva cando poñemos a axentes da garda civil con potestades inspectoras, que levemos anos sen solucionar a falta de vocacións para traballar neste sector, anos sen solucionar as facilidades para contratar traballadores estranxeiros, anos vendo como a Comisión de Pesca estigmatiza ao sector do arrastre culpándoo de todos os males dos nosos mares, anos e anos gobernando en case todas as instancias cun despotismo ilustrado que paga o sector soportando normas totalmente fóra da realidade... En fin, anos no que todos imos languidecendo e nos atopamos con menos forzas para darlle ao noso sector novas que lles fagan ver que temos futuro, que debemos ter futuro, que somos esenciais e moi importantes, e que como tales imos ser tratados.
Alguén dicía que «non hai problema que non podamos resolver xuntos, e moi poucos que podamos resolver por nós mesmos», sen esquecernos de nós mesmos, neste intre só a unión do sector coas súas Administracións máis próximas, facendo unha estratexia conxunta cara ao futuro -que xa é mañá mesmo-, na que se aposte por manter os buques en condicións de rendibilidade facilitando a súa actividade empresarial.
Porque si, na pesca hai empresas, poderá parar esta hemorraxia, do contrario, ao final está claro, non somos un país para pescadores, non si?