Barbanza: Marina e Chico

Hai uns anos, unha parella explicounos, así en frío e sen avisar, que o seu gato era tan listo que era capaz de pasar para diante e para atrás as fotografías no ordenador. Foi un deses momentos nos que a Humanidade, a diario, toca fondo sen que sexamos moi conscientes, e que deberan advertirnos de que se aínda non nos extinguimos como especie é por obra e graza da casualidade.

Na nosa casa vive desde hai case vinte anos unha gata fantástica, chamada Cloe, da que teño aprendido moito. En primeiro lugar, en como comunicarme con ela e en que podo agardar dun animal. Por desgraza, creo que ela aínda non sabe o que pode agardar de min. Non aprendeu en todo este tempo, por exemplo, que non me penso levantar pola noite a poñerlle de comer, e mira que insiste. Tamén sei que o seu principal esforzo de interacción coa outra especie que ocupa o seu reino é resolver ese incómodo asunto da fame. É nese momento cando «só lle falta falar», e bota man de todos os seus recursos que ten ao seu alcance para tentar solucionalo. O resto do tempo, agora de vella, ignóranos con elegancia. E, ben pensado, non facemos todos algo semellante nas nosas vidas?

Parece que para querer un animal fai falta humanizalo, é dicir, querer que deixe de ser o que realmente é. Porén, non negaremos que o marabilloso de convivir con eles é cando superamos as barreiras entre especies e nos ofrecen un aloumiño inesperado.

Cando o outro día vin a fotografía de Marina e chico, unha cabra e un can, paseando mortiños de medo polo medio da cidade de Ribeira pensei: que gran libro para nenos por escribir. Que ben os comprendemos.