Foi polas calendas de xuño, cando os días dispensan unha luz interminable, as noites non teñen a valentía para ser totalmente escuras e os raios do sol outorgan esa rara sensación de renacemento. Co seu sempiterno sorriso, Fatima enumeraba en clase, logorreica e entusiasmada, os seus plans para as vacacións: visitaría o seu país de orixe, onde volvería ver os seus avós; 21 era o número de días que faltaban para celebrar o seu 16 aniversario e, exultante, describía os detalles do marabilloso vestido que estrearía na voda dunha curmá. Expresábase co apaixonamento extravertido e contaxioso da xente sen mácula e carente de facturas vitais. Escoiteina con esa mestura de condescendencia e envexa que nos producen os adolescentes que, con mans excitadas, terman do seu primeiro billete para montar no carrusel da vida .
Axiña os días comezaron a perder pulo e luz. Setembro regresou; Fatima, non. Casara cun home que lle triplicaba a idade e vivía nunha cidade lonxe da súa familia, dos seus afectos e do seu contexto. Estupefacto, notei como un puño de xélido aceiro se instalaba na boca do meu estómago e unha abrupta explosión de milleiros de sinapses decembraba con forza sobre o meu maxín.
Non volvín vela ata un lustro máis tarde. Estaba esperando o seu terceiro fillo, seguía vivindo nunha cidade lonxe de todos e de todo, e puiden constatar que o seu rostro non conservaba nin a máis mínima pegada do seu característico sorriso. Falamos un intre e antes de despedirnos, tiven a feble valentía de preguntarlle se estaba contenta. Calou uns segundos, baixou a mirada e con voz vencida dixo: adeus profe. Nunca ningunha despedida me deixou un sabor a derrota e naufraxio tan pronunciado.
Dende aquel momento presinto que os lazos violetas, os programas sociais e educativos a prol da igualdade e mesmo as abondosas campañas en contra do machismo son xestos que quizais sirvan para aplacar as nosas conciencias, pero que non posúen a máis mínima eficacia fronte á cara real e cruel desa violencia sistematizada que, coa precisión e asepsia dun raio láser, mutila sen rubor o lexítimo futuro de tantas nenas, como o de Fatima.
O sentimento de fracaso que soporto é a meritoria resposta á miña cota de responsabilidade por terlle mostrado a aquela alumna o espellismo dun mundo en igualdade que, para ela, non é, nin será, tal. Por iso, cando chegan as calendas de xuño nunca sorrío. É o único que podo facer por Fatima