O adestrador da Tasca valora o compromiso como piar do seu fútbol e critica o actual estado do deporte rei en Ribeira
23 oct 2019 . Actualizado a las 05:00 h.Anxo Martínez (Ribeira, 1983) é un home feliz á fronte do Xuventú Aguiño. Logo dunha breve etapa en A Tasca como futbolista, decidiu cambiar de rol para colocar ao club onde, pola súa historia, considera que se merece.
-Son o equipo revelación do comezo de liga en Terceira Galicia.
-Eu non mo tomo así. Xa lle dixen aos rapaces que o importante é estar xuntos. Se ao final do ano acabamos os mesmos que o comezamos, estarei contento.
-A súa filosofía pasa por formar un vestiario sólido entón.
-Si, e estámolo logrando. Van poucas xornadas, pero espero que non cambie. Sei que será difícil manter o nivel de compromiso todo o ano. Ao final os xogadores somos egoístas e todos queremos saltar ao campo.
-E non teñen ningún obxectivo na táboa clasificatoria?
-A única meta é o que xa che dixen, chegar todos xuntos a maio. Penso que é o máis importante. Se iso funciona, logo non temos que quitarnos retos.
-Que nivel ten esta liga?
-Está moi igualada, calquera pode gañar a calquera. Non podes ir de paseo a ningún lado.
-E os candidatos a subir?
-Eu penso que deberíamos estar nós, aínda que soe prepotente, e Oleiros, Furia, Dodro, Baroña e Palmeira.
-Por equipo, por experiencia?
-Por experiencia, por compromiso... Considero que todos estarán arriba.
-E cal é o fútbol que quere facer Anxo co Aguiño?
-O primeiro é que os rapaces o pasen ben, que intenten xogar a bola. Cando non se pode, tocará escachala, pero a nosa idea é intentar xogar, presionar e morder. Iso é primordial. Eu era así como xogador e quero que o sexan eles tamén. Coa sorte que teño de que eles son mellores do que era eu como futbolista (ri).
-Ten bastantes xogadores que traballan fóra.
-A día de hoxe están todos aquí, pero penso que temos un equipo bastante compensado. Que estea un ou outro non se notará.
-Como é o caso de Pol.
-Estará poucos días con nós. É un xogador que marca as diferenzas, pero tampouco vai a decidir a liga. Iso farao todo o equipo.
-Por que colleu as rendas?
-Non tiña pensado adestrar. Por motivos laborais é bastante complicado, pero vin o interese dos rapaces e da directiva. Fixen ese esforzo para apoialos e non me arrepinto. Se mo preguntan de novo, agora non o dubidaría.
-Xa estivera de técnico aí.
-Fai seis anos, cando levaba bastante tempo sen xogar, fichei un ano. O seguinte adestrei e subimos. Logo, por circunstancias, tiven que apartarme. Agora espero deixalo onde ten que estar.
-Onde ten que estar logo?
-O Aguiño debería estar en Primeira ou Segunda, sinceramente así o creo. É un equipo histórico e, se miras os xogadores da zona que están en categorías superiores, o 90 % saíron da canteira do Aguiño. É o equipo que mellor traballa cos rapaces, e dunha maneira desinteresada. Xente como Rosa ou Mari non a atopas en ningún sitio. Oxalá non falten nunca.
-Xa que non ten pelos na lingua. Como ve o fútbol ribeirense?
-Está viciado, hai unha competencia moi grande entre tódolos equipos que non leva a bo porto. Hai que sentarse e facer un equipo, chámase como se chame.
Curtiña e ao pé
Unha xogador: Raúl González
Un estadio: A Tasca
Un gol: Calquera de Cadórniga.
Un adestrador: Eu mesmo
Un ídolo: Meus pais
Unha película: Gladiator
Un lugar: O Ventos Vellos
A súa comida favorita: Spaguettis con aliñas de polo
Un soño: Adestrar a Jorge Cadórniga, aínda que xa o teño cumprido
Un equipo de lenda: O Madrid de Ronaldo o brasileiro.
Un deporte que non sexa o fútbol: Os dardos
Unha canción: Bailar pegados, de Sergio Dalma