Mes de Santos. Día 21. Unha data que non remata nunca. Un reloxo sen agullas que pende da escuridade cegadora do infindo. Unha hora eterna que pace nos herbais como di o Libro das Revelacións que pacerá o lobo e máis o león, cando remate o Apocalipse. Coma cada ano, lembro a albre erguida no monte máis outo dos que o meu minguante ollar abrangue. Lémbroche Pepe, acubillado á sombra dos salgueiros, pasando desapercibido polos camiños da vulgaridade diste mediocre territorio que coma anxos bébedos andamos a levantar a carón das nosas casas, das nosas vilas, dos nosos eidos. Orfos e ermos andamos a vagar no vieiro que tantas veces bicastes coma se fose o pan, o leite e o mel da terra prometida.
A peor imos nestes 11 anos nos que na túa nave afogaron o compás e o caderno de bitácora. Onde van os versos que facían de velas e a levaban a voar como unha pomba inocente tres coartas por riba do océano? A mesana de Ramón Blanco que dicía: «Morrer non doe moito -a vida doe máis- nós somos os paxaros que quedan». Ou a maior de Avilés: «Pois é un trasvase a vida: A corrente que vai na nervadura oculta, o eterno dos ríos que nos levan ao mar». Ou a cangrexa de Xulio Valcárcel: «Así. Os poetas do meu pobo (…) despois de plantar a súa sementeira déitanse a escoitar a voz da terra». Ou a vela patria, a relinga das nosas dornas de Ana Romaní: «E se comigo vas carne e te contraes e arrastras na materia a forma máis feble do universo».
Ai, meu capitán, deixaches a nave ó pairo e ós teus mariñeiros orfos. Seguiremos a singradura ata atoparche nos niños de nácara onde cantan as sereas, e bicarche.