El muradano ha iniciado su segunda etapa como representante de los miembros de la carrera judicial
29 ene 2023 . Actualizado a las 05:00 h.Habla con pasión de lo que hace, y aunque dice que su vocación fue relativamente tardía —cuando ya había iniciado la carrera de Derecho—, escuchándole hablar queda claro que, aunque él no lo supiera entonces, nació para ser juez. Andrés Lago Louro (Muros, 1973) es un magistrado hecho a sí mismo, con una prolífica carrera asentada sobre el trabajo duro que le ha llevado a ocupar el decanato de los jueces de Santiago y que cree que hay que desmitificar su profesión.
De hecho, reconoce que personalmente le duele que se generalice y se asocie a todos los jueces con personas conservadoras y pertenecientes a familias de rancio abolengo. Nada más lejos de la realidad: «Dóeme moito que se pense iso porque a min custoume moito, meus pais tiveron que traballar moito para que eu estudase, non teño antecedentes na familia de ninguén que se dedicara ao Dereito, de feito fun o primeiro que foi á universidade».
Reconoce también que la carrera judicial es muy desconocida para la sociedad en general, y cree que eso debe cambiar: «Hai que desmitificar esta profesión. Dun tempo a esta parte abriuse bastante, pero é certo que o noso traballo é moi descoñecido, porque é un traballo esencialmente solitario, tes que reflexionar moito e tomar decisións só, e ás veces acabas sendo vítima de informacións que non son verdade».
Torre de marfil
Es más, cree que un buen juez no tiene que ver con la imagen elitista, heredada de otros tiempos, que se tiene de estos profesionales: «Detrás dun xuíz hai unha persoa, e non somos alleos á sociedade e aos seus problemas, estamos inmersos nela. Un bo xuíz ten que estalo, ten que ter empatía e coñecer os problemas reais, e non illarse nunha torre de marfil».
Él fue el encargado de la fase de instrucción de la causa del Alvia, y explica que en ocasiones es muy difícil que la ciudadanía entienda las decisiones judiciales, sobre todo en un asunto tan complejo como el del accidente ferroviario: «A instrución do Alvia foi moi dura e complicada, primeiro porque houbo 80 mortos e 170 feridos, con todo o que iso supón. Cando pasa algo así, un de entrada indígnase porque puidera suceder algo así, calquera pode pensar que aí habería que investigar a todo o mundo. Iso hai que entendelo, se un perde a un fillo nunha situación destas hai que entendelo e respectalo porque a dor é enorme, iso é terrible e non vai pasar nunca. Pero hai que entender tamén, e aí está a dificultade, que os xuíces non somos o pai desa vítima, nós temos que impartir xustiza valorando obxectivamente todas as probas. Hai que darlle unha resposta xurídica ao que aconteceu, e o dereito penal ten unhas pautas moi estritas, hai pouca marxe para a interpretación. É moi difícil facer entender iso e é duro, pero o xuíz ten que afrontalo, para iso estamos nesta profesión».
Sentido de la justicia
Para eso, y para prestar un servicio a la sociedad, algo que lo movió desde niño: «Aprecio moito o sentido da xustiza e da independencia. De pequeno, vía como meu pai marchaba para traballar e botaba meses fóra, vía como sufría, e cando volvía contaba cousas que ó mellor lle obrigaban a facer... E sempre pensei que quería prestar un servizo á sociedade e que quería facelo con independencia, coas miñas propias ideas e coa miña forma de ser».
Un profesor le inculcó la pasión por la historia, y eso le llevó a escoger el camino de las letras en sus estudios, hasta que acabó en la Facultad de Derecho: «A vocación por estudar dereito non a ten ninguén porque nas primeiras etapas da túa vida non sabes o que é iso. Cando medras e empezas a ter inquietudes e preocupación polas inxustizas é cando empezas a valoralo. Pero a vocación naceume estando xa na carreira, aí é cando ves todas as posibilidades que ten o Dereito». Él tuvo claro desde el principio que quería ser juez, y trabajó mucho para conseguirlo: «Non me arrepinto, son un apaixonado da miña profesión, gústame o que fago, pero foi moi duro e as posibilidades de éxito son escasas. Tendo vocación e paixón todo se pode conseguir, pero é moi duro».
Durante años, por sus manos pasaron muchos casos de violencia machista, una etapa dura también, pero que en cierto modo echa de menos ahora que se dedica a dirimir cuestiones relacionadas más con el ámbito administrativo y mercantil: «Diría que era máis feliz co traballo que facía no xulgado de violencia de xénero, é máis duro, pero sentía que o traballo que facía era máis efectivo, que estaba aí a xente que me necesitaba. As decisións que tomaba tiñan unha incidencia máis directa na vida de persoas concretas. Pero é certo que iso desgasta moito e chega un momento no que precisas dedicarte a algo con menos implicación persoal».
Trabajo no le falta, porque a su labor diaria, suma la de decano de los jueces, un puesto que revalidó a finales del año pasado: «O feito de que os compañeiros te elixan é un orgullo».
