Mato: «Teño 43 anos, non sei por que estraña tanto que siga xogando»

LOUSAME

MARCOS CREO

El lousamiano afirma que mantiene intacta la ilusión por el fútbol, aunque ya piensa en pasar a veteranos

17 ene 2018 . Actualizado a las 05:00 h.

Manuel Hermo Mato, natural de Lousame, se calza las botas y salta al campo para jugar al fútbol hoy en día con la misma ilusión que tenía cuando era un niño. Es lo que afirma el deportista, que ahora tiene 43 años y cumple su decimoctava temporada enfundándose la camiseta del Cruído. En el club dicen que es el abuelo de la categoría, pero es un detalle al cual él no le da importancia: «Supoño, pode ser. Teño 43 anos, non sei por que estraña tanto que siga xogando», bromea.

Mato, como lo conoce todo el mundo, militó en el Lousame hasta que el conjunto desapareció, y tras pasar por un equipo de Noia recaló en el Cruído. «Son da aldea do lado e o campo quédame preto da casa. Empecei e fixen amigos, de feito dous dos mellores que teño atopeinos xogando ao fútbol», comenta.

El tiempo fue pasando «e os de toda a vida fórono deixando», apunta, aunque eso no es un contratiempo ya que, dice: «Lévome ben coa mocidade, a diferenza de idade non é un problema. Falo tanto cun de 20 como con outro que ten 40».

«O soldo está ben gañado»

A pesar de amar el deporte rey y de no tener intención de dejar de darle patadas a un balón, Mato reconoce que «a retirada aproxímase e haberá que ir cos veteranos, que o ritmo é menos esixente. Agora pesa ir aos partidos os domingos e deixar aos sobriños na casa, que é o día que veñen ata aquí. Iso é o que peor levo, e tamén é certo que a idade condiciona para xogar e adestrar. O soldo está ben gañado».

No piensa en abandonar por completo el balompié porque «estea como estea, as horas que paso adestrando ou competindo son un alivio para min. Faime feliz e por iso xogo. A xente aínda me di que teño boa gana de acabar de traballar e ir para o campo, e para min iso é descansar. Por suposto non fisicamente, pero si mentalmente».

El eterno capitán del Cruído asegura que sigue muy motivado y que le gusta que «acudan aos encontros os amigos cos fillos e que os rapaces me veñan ver e animar. Faime moita ilusión, aínda que creo que xa cumprín de sobra». De su etapa deportiva dice que se lleva las amistades y «os valores que transmite, que serven moito para o día a día. Ti ves como adestra e xoga unha persoa e sabes como actúa e como é na vida».

Hombre de equipo

La influencia de Mato en el conjunto lousamiano no se deja sentir únicamente en el terreno de juego, sino que también tiene mucho peso en el vestuario. Mato es un hombre de equipo, de los que unen a una plantilla y a una entidad: «Gústame colaborar para facer grupo. Vou ver aos pequenos e gástolles bromas. Quero que todo o mundo se sinta ben no club e crear bo ambiente no vestiario. Xa que non cobramos, polo menos botar unhas risas. Cando chega un novo, eu xa lle digo que sigo aquí pola ducha gratis e polas ceas», comenta. A los jóvenes no les da consejos, ya que él es de los que piensa que «é mellor que aprendan a base de vivir experiencias».

En el apartado deportivo, también trabaja pensando en el colectivo: «Sempre digo que son defensa. Fixen de central e de lateral, xoguei pola banda esquerda moito tempo aínda que son destro. Non paso do medio do campo para adiante e ata cando temos un córner non subo a rematar e quedo pechando. Preocúpome máis de gardar as costas que de atacar». Sus palabras reflejan su carácter altruista: «Traballo para o equipo, é o que me gusta. Prefiro que non se note que estou no campo que destacar. Cada un ten a súa función».

Aunque vaya a colgar las botas y a pesar de tener una buena relación con los jóvenes y los niños que forman parte del Cruído, Mato no se ve sentado en un banquillo: «Hai que valer moito. Eu teño un carácter forte que non creo que encaixara ben».