«Maldito virus», dixo o mozo. «Hoxe debera ser domingo de Guadalupe». «Non», retrucou a vella. «Bendita virxe, hoxe é domingo de Guadalupe». Despois o mozo mirou as terrazas baleiras, a praza sen as luces da festa, a ría sen barcos engalanados e, como era evidente que a vella estaba tola, renunciou a dicirlle nada. «Pois que lle aproveite», pensou, mentres vía como subía as escaleiras que levan ao Campo de Arriba disposta a asistir á misa que estaba a piques de comezar na capela da Virxe de Guadalupe, e á que nunca faltara.
Antes de oír ese cambio de pareceres, o meu estado de ánimo estaba máis próximo ao do mozo que ao da vella. Saíra da casa pensando: mira ti, que bo día se fose hoxe, como tiña que ser, domingo de Guadalupe, e fora todo o camiño dominado por ese sentimento de saudade que algúns din que é a característica esencial dos galegos e dos portugueses. Mesmo recordei o único día da miña longa vida no que faltei ao meu deber cívico do día grande da miña vila natal. Fora unha imperdoable viaxe de pracer a Guimarães, e nada máis levantarme pola mañá cedo, ao saír á rúa atopeime coa procesión da peregrinación á igrexa de Nossa Senhora no monte Penha que se celebraba, sen que eu o soubese, e como a maioría das Guadalupes, o segundo domingo de setembro.
Non son unha persoa relixiosa nin supersticiosa. Ao contrario. Considérome bastante racional. Pero non puiden evitar tomar aquela coincidencia como un sinal, digamos entre aspas, divino. Si. Uninme a aquela procesión da mesma forma colateral coa que adoito acompañar todos os domingos de Guadalupe a procesión marítima que vai desde a capela do Campo de Arriba ata o peirao das Obras, onde embarca a virxe. E, desde logo, non me arrepentín, pois acabei sendo testemuña dun milagre. O forte vento montañés que aquel día dominaba a cidade que fundara Portugal converteuse de súpeto na brisa marítima da vila da ría de Arousa que me fundara a min. Non tiven ningunha dúbida. Só a Virxe de Guadalupe puidera facer un milagre como aquel. E, en xusta correspondencia, prometinlle que nunca máis na miña vida estaría fóra de Rianxo o domingo que tan merecidamente a celebraba.
Así que, por moito que racionalmente estivese máis cerca daquel mozo, e por moito que as palabras do crego me fosen soar rutineiras, seguín o ronsel daquela vella, convencido de que era a única posibilidade que tiña de vivir outro milagre. Sen as terrazas cheas, sen os barcos engalanados na ría e sen as marabillosas luces da festa, era domingo de Guadalupe.