Estaba de pé xunto á xanela. Recostado contra a parede contemplaba como a noite e a choiva caían sobre o espido arboredo do parque. Pensa: chove sen parar. E de súpeto escribe cos dedos no cristal embazado un nome: Rosa. E mentres, unha tea de auga segue descendendo oblicuamente sobre o asfalto, sobre os coches que circulan pola calzada, que brilla baixo a amarelada luz dos farois.
Chove e chove e chove. Había moito tempo que non o facía tan intensamente. Estaba agora absorto vendo como chove sobre os campos sen cultivar que se estenden máis aló do patio dun colexio. Sobre as novas e luxosas casas que se aliñan en paralelo co paseo marítimo, sobre o arboredo e a herba que o adornan. E sobre a area dunha praia onde morre un mar de chumbo brillante na escuridade.
Chove sobre os paraugas das poucas persoas que camiñan sobre as beirarrúas da ampla avenida do pobo. E máis aló, chove sobre as barcas de recreo atracadas no náutico de Peralto. E sobre os pantaláns e as embarcacións bateeiras amarradas no peirao de Escarabote. E aínda un pouco máis lonxe, sobre as naves que ocupan o seu lugar no porto pesqueiro e comercial, e sobre os edificios da Pobra do Caramiñal. E segue chovendo cando se mete na cama. E antes de entregarse ao soño reparador, sente como chove fóra. E non para de chover ata que as primeiras luces do alba entran na súa habitación.
Pola mañá levántase e camiña ata Teaño. Sobre a ponte comproba que aumentou o caudal do río. O leito non estaba cheo, pero baixaba turbia a auga e a corrente era moito máis vivaz que en días pasados. Pretende cruzar alén, cara ao corazón de Coroño, a través dos pasais. Aínda non están cubertos, pero case. A prudencia refréao e decide non arriscarse a unha caída. Escoita un longo intre a potente música do caudal. E un pouco máis tarde senta sobre unha pedra dun muro. Arrolado polo estrondo da corrente, diante dos seus ollos a memoria proxecta unha escena que vivira facía un par de veráns.
Por aqueles días, parado na varanda da ponte, unha tarde de agosto desde a distancia e, ao amparo das longas e espesas ramas dos ameneiros, salgueiros e freixos, albiscara inesperadamente unha nova e descoñecida muller sentada sobre un dos pasadoiros de granito polos que se cruza o curso do río. Espida de cintura para arriba, refrescábase o pescozo e os peitos. Ela non sabía que uns ollos na sombra observábana.
Estaba alí sen preocuparse de nada, só xogaba coa auga, gozaba da súa frescura na calor da tarde. Recreouse por uns segundos naquela fermosa imaxe en completo silencio. E entón unha sombra atravesou o seu espazo visual: era a fraca garza do pudor que buscaba amerizar nun cóbado do leito. A continuación, retirouse da escena sen armar ningún ruído. Pero aquel instante pervive como un ascua ardente nunha esquina sombría da arca da súa memoria.
Estremécese rememorando aquel momento fugaz. Como acto seguido revive o anoitecer do día anterior cando chovía sobre toda a comarca, sobre os mortos e os vivos de toda a comunidade.
Talvez chovía sobre todo o mundo, sobre ricos e pobres, sobre os que teñen un fogar e sobre os sen teito, eses que se machucan entre as ruínas do planeta. Chovía sobre os refuxiados das fames negras e as guerras que desatan os amos do mundo, eses xordos e cegos aos prantos dos nenos, aos berros das nais e dos vellos da terra, unha ancha terra que regan e fertilizan os ríos que baixan do ceo cando chove. E de súpeto, murmurou: «Chovía sen descanso. Chovía sobre os nosos vellos e cansos corazóns, vida miña. Pero amor, tenro e doce amor, chama esquiva, non te apagues aínda. Aguanta acendida outro diluvio máis».