Como corre o tempo! Parece que foi onte cando alí por debaixo desa maleza había una fábrica de ladrillo e un forno de tella
03 nov 2024 . Actualizado a las 05:00 h.Agosto do 2024. Na festa de Exipto despois da procesión arredor da capela, catro homes sentan nunha das mesas da polbeira da romaría. Piden unha ración do cefalópodo, unha xerra de viño tinto de Barrantes, ese que mancha os beizos e a dentamia, e outras tantas cuncas para bebelo. Logo da segunda taza, Ramón o Chicharro, oriúndo de Cubeliño e afincado en Corea tralo seu casamento con Xefiña de Romarís, mira cun certo brillo de nostalxia nos ollos cara ao peirao do Bodión. E uns minutos máis tarde diríxese aos seus colegas falando lentamente con estas palabras: «Como corre o tempo! Parece que foi onte cando alí por debaixo desa maleza había una fábrica de ladrillo e un forno de tella. Tiña unha longa cheminea. Cando expelía o fume cara ao ceo, dende a distancia semellaba coma un xigante fumando un puro enriba do monte ollando para o mar. O negocio pechou cando o dono faleceu debaixo dun tractor mentres traballaba».
«Así foi», confirmou Pepiño o Pancetas, o fillo máis novo de Antonio Comeuntos, que tamén traballara no ladrillo. «Noso pai —continuou o Pancetas— ten contado moitas historias do que ocorría dentro das paredes do que chamaba a Cerámica, sobre todo entre o persoal da quenda de noite, o encargado de manter constante a temperatura de cocción dos forno». E despois meteuse na conversa Luisete de Baixoberres, que foi admitido na fábrica pola veciñanza cun dos donos, para explicar que había pouco tempo que finara un home de pelo branco que vivía só e que tamén estivera empregado na Cerámica. Interrompeuno Pancho de Carrofeito para puntualizar: «Ese home era do Raxido, no outro lado do río, pero enfadouse cunha das irmás e marchou da casa familiar para unha cabana que levantou preto do cruzamento do camiño da Pedreira coa corredoira que baixaba da Pedra da Mina».
Entón Pepiño o Pancetas retomou o fío do seu relato para agregar: «Segundo dicía o noso pai, ese home chamábase Perfeuto Champainacrica, e era un dos pratogonistas dun dos amores máis pasionais e de longa duración dos varios que tiñan acontecido dentro das instalación da Cerámica». «A ver, a ver, conta, conta…», pediu con présa o Chicharro moi intrigado. Refregou as mans o Pancetas. Pensou un pouco e logo largou: «Este Perfeuto tiña una boa figura e bastante labia. E namorou a unha rapaza nova da Quinta da Corredoiramouro chamada Estreliña dos Pasques. Primeiro deixouna preñada e tivo unha neniña. O playboy do Raxido prometeulle que ía casar con ela. Mais non o fixo. A meniña ía crecendo e seu pai acudía tres veces á semana a visitar a Estreliña, que mesmo lle servía algo de cear nunha mesa que tiñan no galpón que había no lateral da casa. E seguiu así até que a filla cumpriu vinte anos».
Foi entón cando tomou a palabra Luisete do Baixoberres, tamén chamado o Muxevacas, porque cando o mandaban coa vacada para as leiras sempre o enganchaban tirándolle dos tetos para beber o leite quente sen ferver. E explicou: «A parte final da historia contouma o Champainacrica nun atardecer sentados na porta da súa cabana. Segundo el, o cuñado de Estreliña, Filiperto o Dexastrolo, abordouno unha noite cando estaba no alboio agardando a que ela saíse para estar con el. Chegou o Filiperto, que era algo tatexo, encabreado e espetoulle sen parar: “Oes. Ti es un caradura de carallo. Levas vinte anos vindo á porta desta casa, vés papar e a trincar e non dás para adiante nin para atrás. A rapaza xa anda aos mozos e aínda tes morro para vir aquí. Será mellor que marches agora mesmo e non volvas máis, eeen… entendido?». Tomou un respiro o Muxevacas e rematou así: «Ese golpe doeulle moito ao guapo do Raxido. Pechouse na súa casa e aló viviu os últimos anos da súa azarosa vida. Cando finou xa tiña dous netos. Mais non sei se el o sabería», preguntou ao aire. Pero afirmou: «Non tivo outra muller».