Constantino o Frangullas e Lela a Canducha casaron cando tiñan 23 e 20 anos, respectivamente. Un mes despois fixeron as maletas e marcharon para Nova York, reclamados por uns curmáns maiores ca eles, afincados na Grande Mazá. Lela era da Fonte de Mouro e el nacera en Peralto, preto da escola de Agramuíña. Cando xa chegaran aos sesenta tacos, regresaron e acomodáronse nun dos dous pisos que mercaran en Escarabote. Cinco cursos máis tarde, a Canducha pillou unha desas enfermidades catalogadas como raras e en pouco tempo deixou viúvo ao seu Tino, como ela o chamaba. Os seus dous fillos estaban asentados no barrio de Brooklyn, onde vivían casados con senllas mozas dominicanas. Despois do triste e tráxico falecemento da súa dona, o Frangullas empezou a frecuentar os bares da zona do peirao, sobre todo nos mediodías.
Pola noitiña visitaba a vella taberna A Cañeira, onde conversaba cos veciños, xogaba ás cartas e tomaba uns chiquitos antes de retirarse aos seus apousentos. Un dos clientes fixos da rústica e un pouco cutre baiuca era o coñecido como Mr. Candócil, sempre sentado no curruncho máis escuro da fochanca. Era este un home de mans finas, entre as cales tiña case sempre un quinto de birra, e que delataban que nunca fora navegar e moito menos remar nunha gamela a pescar fanecas. Vivía coa súa nai nunha casa situada na corredoira da Gavoteira. Comentaban os veciños que non a trataba ben. Pero en cambio era dono dunha lingua moi afiada, parolaba con bastante fluidez e mesmo tiña dotes de bo relator de contos e tamén de chismes.
Estaba unha noite o Frangullas debullando o atraco que sufrira un día no barrio neoiorquino de Harlem cando se encamiñaba para coller o metro e lle entraron dous mozos con cadansúas brillantes navallas na man. Recoñeceu o Tino que pasou moito medo e que lles entregou sen a máis mínima resistencia a carteira cos cartos, aínda que logo lla devolveron con toda a documentación, agás as tarxetas dos bancos. Mentres o Tino collía aire, o Candócil aproveitou a pausa para meter baza na tertulia. Cun malicioso sorriso debuxado na boca, comentou que, segundo lle tiña dito súa nai, que de moza serviu nunha casa moi potente da vila, os que máis posuían ás veces eran os máis cotrosos, non só cos demais, senón con eles mesmos. Neste senso narrou unha peripecia das patroas da súa mai: «Eran dúas irmás. Nada lles faltaba e sen embargo pasaban moito leste. Unha era gordiña e moi comedora e a outra, a máis nova, era fraca e gustáballe o viño. Esta trouxo unha mañá unha barra de pan para as dúas e deixouna na cociña. Saíu mercar e cando regresou xa non había pan. Morta de fame, a gordiña zampouna enteira. A outra díxolle: ‘ti mañá non comes, porque xa o papaches todo hoxe».
Nese intre, Ricucho o Macizo pediu a palabra e contou que tiña un amigo na vila, ao que alcumaban Tonecho o Chotas, aínda que outros o tiñan bautizado coma o Conde da Fonte do Porrón, moi afeccionado a envorcar nas fins de semana. O pai do Chotas acostumaba nas noitiñas dos sábados facer o caldo do domingo. Nunha ocasión o Tonecho, miope sen remedio, chegou a medianoite cunha monumental talanqueira. Así como entrou na casa o aroma do cocido levouno ás apalpadas cara á cociña. Levantou a tapa da ola e o bafo que saíu de alí aínda lle avivou máis o apetito e cegouno de todo. Colleu un prato e unha culler e remexeu dentro da pota. Sacou tallada, patacas e verdura e logo tapouna outra vez. Sentou na mesa e papouno todo con avidez.
Enfilou para a cama sen acender a luz e caeu rendido no catre. Cando se ergueu pola mañá, buscou as lentes por toda a casa e non as atopou. Preguntoulle a seu pai se llas vira e este díxolle que non. Cando dous días máis tarde, o vello andaba raspando coa culler no fondo da ola, pescou os anteollos. Chamouno e espetoulle con algo de sorna: «Oíches, Tonecho, parece que os anteollos quixeron durmir na pota do caldo en ves de na túa cama».