Non podo evitar recordar a casa de Cabo de Cruz onde nacín, e o tío Joaquín, deán, liberal, e moi culto, promotor da igrexa do pobo. E os meus pais, esforzados e emprendedores cunha gran visión, que se sacrificaron polo futuro dos seus cinco fillos. E os meus irmáns, exemplares por seren capaces de combinar traballo e estudos. Como esquecer os seus nacementos, os nosos xogos, o meu rol de irmán maior?
E como esquecer os meus primos, que viamos nas festas familiares e do pobo, e as nosas «perigosas» aventuras? Ou os meus amigos Tucho o Carpinteiro, o Chileno, Gabino, Arturo o Foca, Adolfo, os irmáns Places, Germán, e o Manolo o Faxán, todos eles referentes en Cabo de Cruz.
Como esquecer aqueles meus primeiros amores, o pánico a enfrontarme aos exames en Santiago, que xa comezaba antes de chegar, con só ver o letreiro de Laxante Bescansa? E a sensación de inferioridade ao encontrarme alí os mozos da cidade, que falaban, con suficiencia aparente, da fórmula da «catenaria», e convertían o meu aldeán saber en inferioridade.
Como esquecer o primeiro día de clase de Medicina, os meus compañeiros de anfiteatro na aula magna, as rapazas da clase, os compañeiros da pensión, moitos, hoxe, profesionais de renome? E o exame de oposición á praza de Lugo, os difíciles anos onde exercía como único neurólogo, o crecemento do servizo e da especialidade en toda a provincia, a obtención da docencia para residentes, e o gran pracer de aprendelos.
O feliz acontecemento do nacemento dos meus sobriños coas «presentacións en familia», dispersa por toda Galicia, e que eran motivo de celebración e alegría, como tamén o era escoitar as súas ilusións e proxectos.
Como vou esquecer o día en que chegou a noticia do embarazo do fillo tan desexado e a reacción da familia a sabelo? E a crianza que, de tan orgullosa, podería parecer soberbia.
Os recordos antigos habítanme como Yarince a Labinia na obra de Gioconda Belli, e a memoria é o que se corresponde con esa cuarta dimensión no espazo-tempo. O esquecemento sería un burato negro.
O dito. Os meus recordos son o meu eu, e a infancia é, de verdade, a miña patria.