«Sempre tiven interese polas historias que non contaron os vencedores»

L. Veiga RIBEIRA / LA VOZ

BARBANZA

PACO RODRÍGUEZ

O autor cántabro ambienta as súas obras en lugares emblemáticos de Barbanza

10 dic 2021 . Actualizado a las 17:24 h.

De ser un mestre cunha única novela publicada a ser finalista no premio Torrente Ballester en 2018 e gañador do certame de novela histórica Ciudad de Úbeda en 2020. Así cambiou a vida de Rodrigo Costoya, cántabro de nacemento, criado en Santiago de Compostela e que non deixa de mirar para Barbanza. Aquí precisamente é onde se ambienta A Misarela, a obra seleccionada nos premios mencionados, que vén de ser traducida ao galego pola editorial Galaxia. Tanto a obra como o autor serán acollidos na casa da cultura de Noia esta fin de semana para pasar unha tarde literaria en conversa. O encontro terá lugar mañá, ás 18.00 horas.

—Finalista e gañador de dous premios tan prestixiosos e en tan pouco tempo. Cales son as sensacións?

—Primeiro que nada, de sorpresa maiúscula. Eu só tiña unha novela publicada, Portosanto. El enigma de Colón, e foi cunha editorial pequeniña de Noia, Toxosoutos. Que a primeira novela que presente a un concurso quede finalista, ademais sendo un de tanto valor como é o Torrente Ballester, é incrible. E esta mesma obra, A Misarela, é a que foi premiada no Ciudad de Úbeda, que é o galardón con máis recoñecemento no ámbito da novela histórica, polo tanto é un soño. Ademais de todo iso, teño moita ilusión porque conseguín o que quería: que as miñas novelas chegaran á xente.

—Por que escoller xusto a zona de Barbanza para ambientala?

—A novela histórica ten uns condicionantes, e é que non podes inventar. Hai unha época e un lugar moi concretos para a ambientación. Entón, a pesar de que a min me encanta a comarca, e de feito tiven unha vivenda na Pobra, non foi unha escolla miña, senón que a historia que quería contar e que me motivaba a escribir a novela acontecía aquí. Con todo, me fascinan os lugares nos que transcorre a novela e o patrimonio que hai: a Arca do Barbanza, a torre de Goiáns, a torre da Xunqueira, o convento de San Antonio.

—Tendo en conta estes condicionantes que limitan en certo modo, como chegou á novela histórica?

—Dende sempre tiven interese polas historias que non contaron os vencedores, as que non chegaron á xente. Neste xénero converxeu o que me gustaba: historia, lectura e escritura.

—Sempre tivo a inquedanza de escribir?

—Dende neno, xa me gustaba moito ler, era co que máis gozaba. Cando les tanto tamén che acaba por xurdir esa curiosidade de se ti serías capaz de escribir algo. Creo que a maioría das persoas levamos un escritor dentro e chega un momento no que algúns intentamos comezala e, sobre todo, terminala.

—Primeiro «Portosanto» e agora «A Misarela». Vai haber unha terceira parte?

—Si, é unha triloxía, aínda que os tres libros son autoconclusivos e se poden ler en calquera orde e ler só algún deles. Polo momento, a terceira parte sairá publicada en castelán o próximo maio.

—Ten pensado seguir publicando nos dous idiomas?

—Os tres libros foron escritos orixinalmente en galego, por iso eu teño a ilusión de que estea publicada enteira neste idioma. Non obstante, o mundo editorial ten uns requirimentos e uns condicionamentos. No caso de Portosanto, saíu primeiro en galego, pero A Misarela, ao gañar un premio en castelán, saíu primeiro en castelán. A miña intención con esta terceira entrega é que poida saír traducida canto antes.

—Hai outras historias en camiño?

—Si, este verán coa idea de documentarme para outra novela estiven no Escorial, no museo do Tratado de Tordesillas e por toda esa zona. Agora mesmo tamén estou indo por Ribadavia co mesmo obxectivo.

—É unha boa forma de traballar.

—E de viaxar tamén, porque coñeces sitios que doutra forma non verías. O mellor exemplo é A Misarela. Canta xente vai ás pozas do río Pedras a gozar do verán e cantos saben que están aí mesmo as ruínas dun patrimonio histórico de importancia mundial? Para coñecer o motivo hai que ler a novela.