Bieito nunca rexeitou os costumes relixiosos impostos pola familia e as convencións sociais da época. Pasou polo catecismo, a primeira comuñón e a confirmación como quen pasa polos escenarios dunha obra irreal, gozando da fantasía, esquecendo o texto.
A igrexa non o defraudou. En cada cerimonia ofrecíalle un novo e mellor motivo para o abraio. E adoraba a Semana Santa.
Na primeira misa do Mércores de Cinza, sentiu medo como non sentía nin escoitando as historias ao pé da lareira. A entrada no templo e o canto das ladaíñas mantivérono encollido ata a imposición da cinza.
E a de Resurrección? A entrada, co templo ás escuras e as capelas cegadas por enormes lenzos lutuosos, a bendición do lume na porta, a carrexa do cirio ata o altar... Cando estourou a grande apoteose final, co ruído das estornelas imitando o bruído do vendaval e o bater dos pés no chan, unha éxtase percorreu cada centímetro de pel, nunha gozosa agonía ata daquela descoñecida.
Se necesitaba máis alento para a súa fantasía, atopábao de sobra no corpo martirizado do Cristo do Desencravo no cadaleito de caoba e marfil, no Paso da Sentenza ou no bico falso e malvado de Xudas.
E cando a rutina e o costume o ameazaban, alí estaba a Capela da Alba cos altos muros cubertos de figuras. Ou a cabeza de elefante do muro Norte, que miraba abraiado dende o baixo parapeto de pedra que cerraba o camiño que baixa do Couto ata a fonte do Castelo.
Cando o nomearon axudante e máis logo encargado das poxas de cabezas, corpos, pernas ou brazos, o día grande de Santo Amaro, esforzouse en recordar as caras e os exvotos que cada romeiro poxaba. Sabía que algún día, diante del, íase producir o milagre, a fantasía, da curación.
Tamén buscou o milagre nas caras dos penitentes da procesión do Nazareno cando entregaban en ofrenda hábitos e cadaleitos, pero só atopou resignación.
Non sei se a fantasía abandonou a Bieito ou foi el quen se esqueceu dela. Que máis ten!
Pero pasados os anos, dando un paseo sen présa e sen rumbo, detívose na ponte de Santo Antón a apurar as últimas chupadas a un Ducados. Repousados os brazos sobre o parapeto, ollaba distraído o movemento da auga xunqueira abaixo.
-Ola! -escoitou-. Tráeche recordos, lo? Ti non me coñeces, pero eu a ti si. Porque ti es o fillo de Mucha e Senén, non si? Pois eu son o que lle fixo á túa nai o bautismo adiantado do que naciches ti. Aqueles si eran milagres, meu!
Para cando Bieito quixo preguntar, o home que nunca antes vira xa desaparecera.
Ramiro Ouviña
Mariño xubilado, «o mar fixo de min un lector. A vida en terra espertou a ansia de escribir»