P edriño, o fillo de Pepa a Cacarexa, era o máis novo e tal vez o máis cajichas daquela tropa de cativos que se xuntaba na encrucillada do lavadoiro de Rebelar todas as mañás cando ía camiño da escola de Pisajuevos. Sen embargo, de todas as aldeas do noso arredor era o máis avanzado na práctica do sexo solitario. Foi como un mestre para todos. Cando nos fixemos mozotes e comezamos ir ás festas do verán, Pedriño nunca se atrevía a pedir ás rapazas un baile. Mais un día, nas festas do Carme de Cabo de Cruz, atopou a coraxe suficiente para invitar a subir con el ás voadoras a unha mociña que o traía toliño. Pero tocoulle na punta oposta do aparello voador e, cando acabou a volta, ela baixou mentres el esperaba arriba. Cando aterrou, a súa namorada xa andaba con outros mozos. Pensou que para unha vez que tivo o valor de falarlle, faltoulle pillería.
Despois deste fracaso, tardou un tempo en volver intentar unha aventura semellante. Pero ao cumprir 17 anos, estando nunha festa no campo de A Fieteira de Abanqueiro, púxolle un par de juevos e sacou a bailar a Paquita da Pedra da Bouza, unha moreniña moi xeitosa, guapiña de cara e que xa tiña un bonito par de tetiñas. Tatexou cando llo preguntou, pero ela aceptou. E cando xa a peza ía pola metade, nun arrebato de audacia propio dos máis tímidos, meteulle as mans entre as tetiñas. Paquita pegoulle a boca a unha das súas orellas e soltoulle: e logo, sei que tes frío nas mans? Apartou as gadoupas e cambiou de cor varias veces en poucos segundos. Non sabía onde se meter. A canción foi a máis longa que escoitara na súa vida. Cando terminou, agochouse entre os homes no chiringuito. Pediu un quinto e bebeuno de golpe. Logo, protexido polas sombras da noite, fuxiu para a casa.
Tardou anos en contarlle a alguén aquel episodio. E cada vez que se cruzaba con Paquita, ou cambiaba de dirección ou miraba para o chan. Ela, sen embargo, sorría e saudábao. Desde aquela, Pedriño nunca máis se atreveu a emprender unha nova aventura amorosa, ademais da falta de habilidade, tíñalles medo ás mulleres. Pasaban os anos, e Pedriño empezou a sentirse na encrucillada do seu vello e solteirón veciño Moncho, que sempre lle dicía: «Busca muller Pedriño». A min, se puidera, non me pasaba outra. Entón deuse conta que, se ía todos os días á taberna da aldea do lado, non era porque fose bo xogando cos naipes, senón porque non deixaba de pensar na filla da taberneira. Esta mareábao canto quería, porque Pedriño sempre descubría as súas cartas. Pero un día apareceu na tasca un home loiro das aldeas do monte que andaba a navegar e tiña coche. E Pedriño deixoulle de interesar, porque non tiña o talle do can que ela quería. Cando se anunciou que Amalia ía casar con aquel home que tiña alcume de bicho, Pedriño rendeuse definitivamente.
Pedriño tiña unha irmá. Tamén solteira coma el, que se chamaba Pepiña. Era un pouco miope, pero era moi agradable. Pepiña convenceuno para mercar un coche sen carné, unha versión un pouco máis sofisticada ca o do matraquillo que empregaban para os traballos do campo. E para que? Para ir á Lúa, a esa sala de festas onde van solteiróns coma nós, ou viúvos e viúvas ou separados. Disque se pasa moi ben. E así foi como o comprou. Nunha das veces que foron, Pedriño simpatizou cunha viúva fraquiña pero moi feita de Cordeiro. Víanse todos os domingos. Nunha ocasión, Manolita, así se chamaba, díxolle: «Ai, Pedriño, moito me gustas!». Entón el emocionouse moito, tanto que a estrullou contra el. Ela nada comentou. Pero ao domingo seguinte, as amigas reveláronlle que Manolita estaba mancada, pois el afundíralle catro costelas ao apertala tan forte. E, de novo, Pedriño, composto e sen moza.