Enigmático sorriso na boca

Gonzalo Trasbach

BARBANZA

26 ene 2020 . Actualizado a las 05:00 h.

matalobos

Anque agora xa son bastante maior, aínda continúo practicando cada día o oficio de vivir, pois tamén cada día a morte está máis presente, e, aínda que baixo un sentimento inexplicablemente pudoroso, a súa persistente presenza esíxenos que vivamos plenamente cada hora coma se fose a última da nosa existencia. Cando era mozo nunca crin nas bruxas, en cambio si cría na Santa Compaña. Si, aquela que, como dicían Golpes Bajos, aterrorizaba a aldea nas noites invernais da nosa infancia. Tamén por aquel entón xa sabiamos ben que nunca todo chegaba a bo porto, pois había naufraxios, algúns moi dolorosos, que mesmo fixeron chorar as nais dalgúns veciños nosos. Mais agora comprendemos que cando nos veña o instante decisivo, este colleranos cunhas cantas cousas sen facer...

Amor meu, agora xa só son carne de cemiterio, mais xa non de tumba senón de nicho, pero tamén aínda son un ser insatisfeito e anónimo. Noutras palabras, un perfecto don ninguén, un fracasado calquera, coma ese home que ás veces durmía no portal do noso edificio. Mais por iso mesmo cada día que vivimos e cada noite que durmimos xuntos e nos levantamos pola mañá, é, sen ningunha dúbida, un pequeno pero marabilloso éxito, malia a que todos o ignoren ou ninguén o recoñeza, pois é coma un todo gañado á violencia irracional da mesma existencia.

Miña pomba, dígoche que arestora, dende o cumio dos meus anos, son quen de ver o bebé que fun, o que observaba o neno que xa corría cara ao mozo que albiscaba na volta do calendario. E como este neno desexaba chegar a ser o home que xa puña a súa mirada nos fitos que o esperaban nun porvir que aínda non intuía incerto e inquietante. Mais ao lembrar estas escenas, este vello que cansado senta recostado contra o muro da pequena capela da aldea ao atardecer, e ergue o rostro pleno de engurras cara ao sol que declina polo oeste cara a onde voan agora os estorniños, cae durmido cun enigmático sorriso na boca.

E despois soña. Soña e no soño atópase cunha data marcada co lume da emoción no caderno da súa memoria: o día no que xuntos visitamos por vez primeira a gran cidade. E revive aquela mañá cando ao saír da pensión nos sorprendeu a chuvia. A xente empezou a correr para acubillarse debaixo das balconadas dos edificios. Ti collíchesme da man e refuxiámonos na entrada dunha tenda. Ficamos pasmados diante do escaparate, poboado de pósteres de modelos dunha extrema fraqueza, pero dunha beleza cegadora. Penso que aínda que sei que te amo só a ti, recoñezo que me sentín incapaz de apartar a miña mirada das curvas inmaculadas deses corpos tan luminosos que me parecían irreais, non semellaban seres mortais coma nós, mais érano.

Entón, esperta. Déixase estar rodeado do silencio e a soidade que visten a paraxe. Descenden os últimos acios de luz do sol sobre os campos, e o vento non asubía nas polas espidas das árbores. E segue lembrando os outros momentos daquela escena. Estabamos empapados. Empecei a sentir que se che arrefiaba a man. E recordas que en silencio lle proclamaches a túa fidelidade mentres contemplabas aqueles templos de carne firme e brillante. E non sentiches ningunha mala conciencia. Tanto tiña! , se, ao fin e ao cabo, a quen lle tiñas entregado os teus ollos e todo o teu amor, senón a ti, miña pomba de campo?