Punta seca. Manuel Ayaso

ANTONIO PIÑEIRO

BARBANZA

CEDIDA

26 oct 2018 . Actualizado a las 05:00 h.

Así, pensándoo coma título, é como puiden comezar a dexergar o que agochaba detrás dos novos setenta gravados cos que o xenial mestre Manuel Ayaso vén de encher outra xerra na gran billa da súa obra. Así: punta seca, que sempre me deu unha das suxestións certas, malia o paradoxal do significado, da lírica do pintar: sésega que deixa no cobre da identidade a punta forxada da arte e da liberdade. Proído cicatrizante do pensar. Rego burilado decote pola arte na tona da conciencia. Ninguén como Ayaso para vérmolo.

Manuel Ayaso emprega, outra volta, a tinta de gravar coma coada literaria. Coma voz. Unha voz onírica e matinadora, de dentro a dentro. Do seu seo ao noso. Converte o pensamento, case que diriamos o delirio existencial, na linguaxe fantasiada dun debuxo. A febre do comprender na ollada sinxela dun rapaz ante o todo. Ante o todo que é tamén o nada (como o vemos acó, neste ollar o prato coa caveira, do neno que vén ser cadaquén sempre). Deixando que as cousas da realidade, ou das realidades, cheguen de seu -xa o dixemos- coma nun soño. Sempre co azo da liberdade por diante, a estética, a conversacional, a del coa imaxe, coa imaxinación, con nós. Ollando polos ollos alados do soño para chegarmos ao mundo que hai dentro do mundo.

O mestre emprega a punta de gravar para albiscar a silueta das personaxes aínda non albiscadas e facer con elas a inesgotable multitude que é a vida. Para poder agarrar o tempo cunha farpa de tinta, facer voz cunha mina de chumbo, cunha lesta de prata ou cunha aresta de grafito. Coa arte que sae dun peto da camisa pero non cabe no bastidor. Velaí o poético. O soño da punta seca. Mesmo a fermosa antítese do captar debuxando. Velaí tamén o filosófico. Velaí o rostro que olla a caveira reflectida do seu rostro. A face que olla o tempo na fonte quieta da perplexidade, que suxeita a auga estanca das eternas preguntas na fraxilidade da louza. O ser -ou non ser- que, shakesperianamente, se olla a si mesmo no espello evaporable.

Fluencia de sorriso

Hai pouco, puiden escoitar o mestre avogar en público pola autenticidade, pola esencia que proporciona a liberdade da imaxinación. Nas súas palabras corre sempre unha fluencia de sorriso, coma un zume debaixo da tona da conversa. Deixa que a man tamén saiba. Deixa que o intre tamén interveña. O artista é un todo co intre. Coller unha dorna e facer un paxaro. Coller unha liña e turrar polo que veña detrás dela, sen saber o que poida haber no outro extremo, claro. Mellor aínda. Sen querer saber nada. Deixando que veña. Tamén o caótico é parte do trazo. Coma no durmir. Que o ollo sexa embizcado contra a forma, inxectado nela. Resgar o papel coa man resga de imaxinación, esgotada de emoción, dorida da xeometría anárquica e do metal doce (sésega da punta seca) do gran soño.

Ayaso emprega a tinta de gravar como coada literaria