A difícil felicidade

Francisco Ant. Vidal
francisco ant. vidal LINGUA PROLETARIA

BARBANZA

26 may 2018 . Actualizado a las 05:05 h.

En liñas xerais, a felicidade completa é unha utopía, pero non por iso deixamos de procurala por terra mar e aire. O que para uns é bo para outros non o é tanto, uns confórmanse con ir ó cine unha vez por semana e outros gastan o salario en quinielas de infortunio. Por iso Xulio non discute quen é máis feliz. Cada un ó seu xeito conténtase co que pode, e aquí tamén conta o nivel de ambición ou de conformismo. Nos libros de citas calquera pode atopar definicións para dar e tomar, pero como todas as citas, só serven dentro do seu contexto e polo tanto son de moi dubidosa aplicación xeral.

Xulio desconfía dos que se proclaman felices. Con eles sempre lle acorda o conto daquel rei que procurando a felicidade, por consello dos sabios, tiña que vestir a camisa do home máis feliz do mundo, e atoparon a un zapateiro que aseguraba ter todo o necesario para vivir sen coitas, non lle faltaba traballo e o traballo gustáballe, estaba namorado e sentíase amado, pero cando lle preguntaron pola camisa asegurou que nunca usara tal cousa. Hoxe interprétase como que só os pobres son felices. E iso non é certo. Outros entenden que sendo este un conto medieval, e a camisa daquela unha prenda para durmir, a felicidade do zapateiro estaba na cama (sen camisa).

Choqueiradas á parte, cada quen entende a felicidade ó seu xeito. Todos a queren, pero non todos a ven igual, porque funciona como unha sinusoide que varía en función da saúde, da idade, do traballo, da riqueza, das relacións persoais e ata do mesmo percorrido vital. No que non cambia e nesa ansia que sempre temos por amosala, e aí están as redes sociais cargadas de emoticóns sorrindo, detallando a última comida nun restaurante de moda, a última viaxe en avión, o último ligue dunha noite de tormenta ou a última tarde mirando o luscofusco. Á fin iso é a felicidade, o logro dun instante pracenteiro para o que se estivo traballando, aforrando e cavilando durante horas e días de desvelo.

Como mostra do que se entende por felicidade completa está o amor eterno, esa procura que, se é realmente un amor, non estará libre de momentos de tristura e preocupación polos avatares compartidos, polos gustos non sempre coincidentes ou por mor de infortunios (que algún sempre hai) da persoa amada. Pero non por iso se deixa de procurar, como os gregos a buscaban tratando de volver a aquela mítica Idade de Ouro en que non pasaban penas e eran inmortais, como procuran os cristiáns o Ceo, os normandos o Valhalla ou os musulmáns ese paraíso erótico festivo tan difícil de acadar tras unha vida de loita e sufrimento, nisto que o noso santo poeta Pedro de Mezonzo chamou «val de bágoas», onde todo o esforzo vai dirixido a posuír un momento de felicidade. Así, todo traballador se esforza durante a súa vida coa intención de vivir sen coitas nesa antesala da gloria eterna, e cando lle chega a xubilación, cando se lle deberían descargar as penas da vida, empezan as visitas ó ambulatorio e as sobredoses de pastillas reparadoras. Tiña un veciño que despois de toda unha vida no estranxeiro, arredado dos seus, coa ansia de facer a súa casa no pobo, tras corenta anos de vida laboral, a enfermidade recluíuno nun asilo e hoxe deixámolo no camposanto.

Colleume o pesimismo, porque nunca falta quen nos pon trabas para que non esteamos tranquilos nin como xubilados nin como asalariados.