A vella Edelmira, practicamente cega e coas mans pequeniñas, remenda as redes do seu home case cada solpor. Os seus dedos xa non teñen a forza nin a destreza dos anos en que Ribeira estaba cheíña de xente. Non se sabe moi ben que foi. A peonalización, a falta de emprego, a agrisada rutina… non se sabe, pero Ribeira foise baleirando; os rapaces marcharon para Santiago ou Madrid ou Londres ou calquera sitio mais aló de Palmeira, onde todo se fai con présa e as pedras non teñen nomes. Nin Garita, nin Panecillo, nin Ra, simplemente a xente emigrou a onde as pedras non teñen nome.
A vella Edelmira, urdindo as redes do seu home nunha Ribeira baleira e silenciosa, lembra días mellores: cando Francisco inda tiña pelo e non tosía polas noites, cando podía ir ao mar cada día e regresar ao fogar coma un centauro; daba gusto velo. Tamén Ribeira daba gusto vela cando era mais nova: rapaces sentados nos parques, terrazas, ruído, barcos cheos de peixe, xente… «Daquela chovía menos que nestes últimos anos», pensaba Edelmira dende o profundo silencio do pobo. A realidade era que chovía o mesmo, pero a choiva compartida parece que molla menos.
A vella Edelmira, zurce as redes do seu home sen precisar luz, e inda que a soidade resúltalle moi dura non deixa nunca de tecer as redes. Pero hoxe tece cos ollos ao borde das bágoas, porque dende a casa do lado, onde vive unha das últimas parellas do pobo, rompe o silencio da tarde un bebé chorando. El só pon un sorriso nos beizos e segue remendando as redes cun vigor insólito. A vella Edelmira e Ribeira xa non parece que estean tan soas.