Adrián Mosquera: Paladas que derrumban montañas

Álvaro Sevilla Gómez
Álvaro Sevilla RIBEIRA / LA VOZ

BARBANZA

marcos creo

Tras perder su pierna derecha y batallar para convertirse en campeón de España, sueña con ser olímpico

31 dic 2016 . Actualizado a las 05:00 h.

Tenía 12 años cuando Adrián Mosquera (Rianxo, 1996) sufrió un atropello y perdió su pierna derecha. «Estiven oito meses en cadeira de rodas e vinme obrigado a aprender a camiñar de novo», afirma tranquilo, sin pudor ni amargura, mientras explica la prueba de fuego a la que se enfrentó cuando todavía era un crío: «Sabía que me ía a recuperar, tiña que pensar en saír adiante, non podía dubidar, non quería amargarme». Como complemento para su rehabilitación regresó al deporte. Dio el salto al piragüismo, disciplina en la que ya ha empezado a destacar. Después de cuatro años paleando, el rianxeiro ya se ha erigido como campeón de España.

«Empecei no club de Rianxo, pero por problemas económicos tivo que pechar», afirma mientras recuerda el momento. Mosquera cambió su localidad natal por Boiro y su equipo por el Rías Baixas. Confiesa que al principio dudó, pensó que quizás no sería aceptado. «Viña de fóra, pero equivoqueime, recibíronme cos brazos abertos. A día de hoxe son máis que compañeiros, son amigos», asegura.

En el muelle de Escarabote se encontró con el técnico Luis Ourille, quien se convirtió en otro pilar de su vida. «Foime metendo as ganas de adestrar, ensinoume a técnica e fun obtendo resultados e tomándome este deporte máis en serio». El propio Ourille confiesa que los inicios fueron complicados. Además de varios ajustes que tuvieron que hacer para que no se desequilibrase la embarcación, las sesiones cambiaron por completo.

«Nunca me enfrontara a un caso así, era inexperto, pero sabía que tiña que sacalo cara adiante, atopar o mellor adestramento posible. Adrián estaba motivado, quería crecer. Tiven que adaptarme, a técnica cambiaba completamente, ao igual que os adestramentos», afirma el técnico, que finalmente sí encontró la manera de que el joven pudiera formarse en este deporte.

El salto internacional

Una progresión meteórica, un Campeonato de España en Asturias y haber rozado la clasificación para una cita internacional hicieron que Adrián Mosquera cambiase su forma de concebir el piragüismo. «Para min antes era unha afección, non estaba moi seguro de que podía alcanzar unha meta concreta. Gañar o estatal e quedar preto de clasificarme para unha competición internacional fixeron que vise que tiña que tomarmo con máis gañas».

Mosquera comenzó esta temporada con otra filosofía, más serio, convencido de que el trabajo duro le permitirá clasificarse para palear en un Europeo o en un Campeonato del Mundo. «As miras están en abril, na Copa de España, e logo no selectivo, que é en maio. Está moi motivado, o traballo vai ben encamiñado, na súa categoría hai competencia, pero está adestrando moi forte», afirma Ourille, que reconoce que la perseverancia del joven es inmensa, inabarcable.

«O traballo vaise notando, pensei que a estas alturas ía ter menos resistencia, que ía rematar máis xusto, pero o outro día en Pontevedra acabamos moi ben», afirma Adrián, que compitió en las aguas del Lérez en la modalidad de K-4 absoluta. Con buena parte de su cabeza inmersa en el deporte, el rianxeiro prepara las oposiciones para la Xunta. «Dende que rematei o bacharelato é máis sinxelo, as mañás son para estudar e as tardes para adestrar». Sobre los días de entrenamiento desvela que suelen librar solo domingos: «Non teño problema, a veces Luis dáme algunha tarde libre entre semana».

El sueño

Antes de confesarlo, señala con humildad que su sueño todavía queda lejos: «Gustaríame estar nas olimpíadas de Tokio, véxome con capacidade, motivado, queda moito tempo, pero quero pelexar por conseguir un posto».

Sobre el papel que ejerce en el Rías Baixas, Ourille reconoce que «non se rende para nada, fixámonos tanto os adestradores como os compañeiros, sempre busca a maneira de conseguir o que se propón». Mosquera rechaza el papel de referente: «Só quero que me vexan como un rapaz máis, como unha persoa que pelexa por saír adiante». Mientras sigue luchando, a cada palada derrumba una nueva montaña.