Que na paquetería de Josefina houbese dúas batas de Goa, a marca coa que empezou a súa traxectoria o home que discute a condición de máis rico do mundo con Bill Gates (e xa saben que me refiro a Amancio Ortega), probablemente sorprendeu menos aos que somos de Boiro e coñecemos, dende nenos, a tenda de cando nosa nai nos mandaba buscar un tubo de fío, uns botóns, unhas agullas... e atopábamos ao outro lado do mostrador a aquela boa muller, sempre paciente e agarimosa.
Estes días de andar a volta coas xa famosas prendas de poñer na casa, lembreime de como quedaba pasmado vendo a Josefina ir a tiro fixo a aqueles andeis repletos de caixiñas situados ás súas costas e daba, á primeira, coa que gardaba os botóns exactos ao que lle levaba de mostra. Sen dúbida, coñecía a paquetería palmo a palmo e sabía o que querían as súas clientas, polo menos miña nai, porque rara vez me vía obrigado a volver de segundas a cambiar o artigo.
E digo que non me sorprendeu que tivese dúas batas porque penso que ese é precisamente o milagre do comercio de proximidade, especialmente das tendas mais antigas, aquelas que sufriron todo tipo de crise e sobreviviron porque souberon gardar incluso esas batas psicodélicas cuxo único atractivo actual, tendo en conta a moda que tanto nos condiciona, é que son a orixe dun imperio que se chama Inditex.
E como a nostalxia acostuma a incentivarse cos recordos doutros tempos, e sobre todo aqueles que vivimos con menos medios pero con máis felicidade, irremediablemente empecei a percorrer mentalmente a rúa Principal de Boiro dende a entrada da vila ata a saída para lembrar os establecementos contemporáneos da paquetería Josefina e que marcaron a miña nenez e a de meus amigos. E entroume unha certa tristura porque a maior parte son locais baleiros, e a gran maioría están en situación de abandono.
E do mesmo xeito que Josefina tiña as dúas batas de Goa, pensei o feliz que sería se existise hoxe o ultramarinos de José Tubío e tivese algún daqueles chicles Cheiw que enchían a boca; ou o bar Jopi, e aqueles cortes de xeado Camy de nata e de fresa; ou o bar Novo, e aqueles polos de laranxa ou limón que empapaban as mans porque as neveiras non tiña frío bastante; ou aqueles cacahuetes que Papá Pepe espallaba pola barra da Cueva; ou o pan do forno de Emilio; ou os saborosos iogures naturais da farmacia de Carbajosa; ou as enormes napolitanas da tenda do señor Francisco...
Teño a sensación de que algo está a morrer en Boiro, e as batas de Josefina deben valernos para reflexionar que, polo menos, teríamos que preservar a memoria.