O canciño da nena

Francisco Ant. Vidal
Francisco Ant. Vidal LINGUA PROLETARIA

BARBANZA

14 jun 2015 . Actualizado a las 05:00 h.

Lauriña quería un canciño e tivo un canciño. Os pais, conscientes da carga que é un animal nun piso mercáronlle un canciño peluche a pilas, que andaba para diante e para atrás e ata bouraba, pero a nena quería un canciño de verdade, e subornando ós pais con suspender o curso, e temendo eles que a caprichosa nena fose cumprir a ameaza selaron o acordo de regalarlle un canciño se aprobaba, e cumpriron a palabra ambas as dúas partes. A nena aprobou todo e os pais trouxéronlle a Nice, pronunciado «naisi». Un can de verdade, pero tan peludo que máis parece un peluche ca o garda de ningún recinto.

Agora todos contentos. Aínda que como o avó da nena dixo durante a comida, nese trato había chantaxe de parte a parte, pois a nena está obrigada a aprobar ou a poñer todo da súa parte para facelo, ese e non outro é o seu deber e obrigación, e a dos pais facilitarlle os medios para alcanzar tal logro sen permitir caprichos nin extorsións. E como sempre que se din as verdades á cara, o vello foi mal mirado e tachado de chocho, que non entende das cousas da vida.

Xa co canciño a nena foi feliz. Sacábao a pasear tres ou catro veces ó día, e as súas amigas competían entre si por ser as donas da correa, mercando tal posesión con promesas de todo tipo e ata con subornos impensables. E só por poder tirar da renda aumentou o número de amizades que a roldaban pois non hai nada tan apetecible como levar a alguén da corda, aínda que sexa un can faldeiro. Sen embargo, cando había que recoller os excrementos do chan, empezaban as disputas, uns porque non sabían (dicían), e outros porque non querían (pero non o dicían). Co que quedou demostrado que iso de atar e amarrar sen lixar as mans, é arte que se aprende desde a máis tenra idade.

Mais pasada a novidade o can converteuse nunha carga que, os que non tiñan obrigas con el, criticaban como algo innecesario, e quen as tiña xustificaba como o amor ós animais, o cariñoso que el é, e todas esas cousas que enmascaran o feito real de que un can faldreiro é unha carga que non se recupera con todas as lambetadas de lingua e baba que dá. Por outra banda, os pais de Lauriña notaron que as visitas da casa non estaban tan cómodas como acostumaban por moito que lles ofrecesen os mellores viños e manxares da súa despensa; e axiña souberon que o can deixaba un olor propio en cada cornecho e non a todos os invitados lles gustaba que o animal se lles subise ó regazo, se refregase contra as pernas mentres xantaban ou se acomodase á quenturiña do sofá onde sentan como se non lle chegase a longa pelame para quentarse. E menos aínda que ninguén lles servise o pan coa man de garatuxar as las da mascota. Así que, pouco a pouco, o canciño foi perdendo interese entre os da casa e os de fóra, e cando había que sacalo por necesidades hixiénicas, Laura sempre tiña algo que facer e tocáballe o labor a seu pai. E evidentemente, para levalo ó veterinario, ¿quen se non o papá, que ten a tarxeta de creto para pagar os honorarios e as medicinas?.

E chegaron as calores do verán, e alguén se decatou de que o peludo Nice (pronunciado «naisi»), necesitaba ir á perruquería a que lle aplicasen as tesoiras. E cando a nena chegou da praia, e veu o canciño xoguetón vindo cara ela na procura duns aloumiños, apartouno de malos modos, «¿onde está o meu can? este non é Nice, e eu quero ó meu canciño». Protestou pero non insistiu.

Era a desculpa necesaria para non ter que cargar co can todos os días, e desde aquela, Lauriña xa non ten cargas porque para ela aquel rapado non era o seu can.