La mujer orquesta del fútbol gallego: «No fútbol hai moito primitivismo coa muller»

RIBADUMIA

Mónica Irago

Directiva, delegada, speaker, directora del campus del C.D. Ribadumia, y también jefa de prensa de su club, Cristina Serantes denuncia las barbaridades que tiene que escuchar, sobre todo de aficionadas, e incidentes con colegiados

11 feb 2019 . Actualizado a las 12:23 h.

La de Cristina Serantes Serantes (Ribadumia, 1995) es sin duda una figura singular. La de una mujer orquesta capaz de compaginar las funciones de directiva, jefa de prensa, delegada de la primera plantilla, speaker y coordinadora del campus de verano de un Club Deportivo Ribadumia cuyo equipo de cabecera pelea en estos momentos por revalidar plaza en una Tercera División que no ha abandonado tras su histórico debut en la categoría en la temporada 2014-15. Una multitarea que la joven empezó a acumular tres años atrás por amor al fútbol, su pasión, sin más recompensa que la de vivir en primera persona en un mundo que aprendió a gozar de niña en sus tardes dominicales en el campo, y en el que le ha tocado abrir camino a su género, constatando la existencia, denuncia, de «tanto primitivismo». De hombres. Pero todavía más de mujeres.

«O peor que escoitei foi da voz dunha señora: “Calentorra. Calientapollas. Estás aí porque che gustan os homes, e ver cus botando”». Cristina, que acompaña al primer equipo del Ribadumia en calidad de delegada, recuerda la mayor sucesión de barbaridades vertidas a la cara sobre su persona, que adquieren toda su dimensión moral en el quién, «unha señora que podía ser miña avoa», y en el dónde y cuándo, «o estadio de San Lázaro, o día que se lle poñía o nome de Vero Boquete. Sorprendeume que algo así veña de persoas do teu mesmo sexo».

Desgraciadamente, no ha sido este un episodio aislado. «Escoito dicir que este é un mundo de homes. Nunha ocasión, cando me dirixín ao asistente para informar dun troco do noso equipo, alguén desde a grada gritou que, en vez de coller o número do xogador, que collera o meu número. Levo convivindo con este tipo de situacións. Ir a campos rivais e pedir unha aliñación, e dicirme: “Ti? Para que queres a aliñación?”».

Todas son foco de insultos

Más grave si cabe resulta la extensión de este tipo de actitudes machistas al estamento arbitral: «Sorprendeume ter tido incidentes con colexiados, faltas de respecto». En este apartado, Serantes prefiere ser cauta, compartiendo esa convicción generalizada entre los clubes modestos de que apuntar a los árbitros se acaba tornando en un bumerán envenenado. Solo añade que «chocoume que aí tamén exista tanto primitivismo. Que pretendan burlarse, vacilartepor ser muller».

Pero la ribadumiense no se queja solo por ella. Sus palabras denuncian un tumor que ataca la dignidad de ese cada vez más numeroso colectivo femenino que trabaja en el fútbol masculino, demostrando que la competencia para desempeñar labores de cuerpo técnico, directiva o arbitrales está desligada del género. «Non. Non é doado para unha muller traballar no mundo do fútbol», asevera Cristina. «Recordo todo o que tivo que escoitar Zulema González nun Vilalonga-Portonovo que arbitrou, ou Sara Vázquez en Terceira Autonómica adestrando o Portas; ou as fisioterapeutas do Choco, do Arousa, do Porriño Industrial... Auténticas barbaridades. Decátaste de que, en pleno século XXI, hai moito primitivismo. Por favor! Se estamos aí é por méritos propios! Persoas coma min implicámonos no fútbol por paixón, por cariño ao noso club e a este deporte, sen cobrar nada». De hecho, en su caso, hasta cambió su matrícula universitaria de la Facultad de Educación Infantil de Vigo a la de Pontevedra para estar más cerca de Ribadumia, y poder así dedicarle más tiempo a sus múltiples labores en la entidad deportiva de su pueblo.

Así las cosas, ¿qué motiva a Cristina Serantes a soportar los frecuentes y lamentables oprobios a su persona? «Para min o que fago no club é un modo de vida. Un refuxio. Unha maneira de desconectar do día a día, de sentirme ben eu comigo mesma. Pero, sobre todo, se esta tempada aceptei seguir, é polo corpo técnico que encabeza Luis Carro, polos principios que defende, e porque no club valoran o meu traballo. Corpo técnico, xogadores e directiva apóianme en todo. Os meus compañeiros de directiva enfádanse moitísimo cando lles conto cousas das que me din ou das que me pasan, e xa se teñen encarado con xente por iso». Siempre, sentencia, «hai máis cousas boas ca malas. Vexo recompensado os sacrificios na miña vida persoal».

Decía un filósofo del siglo XVIII que para que triunfe el mal, basta con que los hombres de bien no hagan nada. Cristina lleva tres años haciendo el trabajo de cinco.

«Con cousas así, as nenas acabarán deixando de xogar»

Su abuelo Ramón, uno de los cofundadores del CD Ribadumia, le inoculó la pasión por el fútbol de niña. «Os domingos levábame ao campo a ver os partidos. Os primeiros anos gustábame ir por compartir tempo con el. Con 12 ou 13 anos xa ía porque me gustaba o fútbol», recuerda Cristina Serantes. Tanto, que incluso coqueteó con convertirse en árbitra. Cuando marchó a Vigo a iniciar sus estudios universitarios: «Quería poder vivir o fútbol en primeira persoa, dentro do campo, pero non me vía xogando». Y árbitra habría sido de no ser por su madre, espantada con la idea porque «vía que nos campos se agredía verbalmente ás colexiadas».

El problema es que la ignorancia, la maldad y la estupidez se cuelan por cualquier rendija en su afán por hacer daño gratuito. «Cando comecei de speaker -su primera ocupación en el club- non foi doado, porque na grada xa escoitaba comentarios. Daquela tiña parella, e tíñalle que pedir que non saltara. Escoitas que estás no vestiario porque estás con medio cadro de xogadores», revela Serantes en otra variante de esa gota china con la que los peores sujetos de la sociedad intentan machacar y expulsar del fútbol a mujeres como ella; o a esas árbitras, entrenadoras o fisioterapeutas de las que habla Cristina con alabanza: «É un orgullo que estean pelexando»«Cada vez ves máis nenas no club, e se van os domingos aos partidos cos pais e escoitan estas cousas acabarán deixándoo», advierte Serantes. Tan solo se trata, dice, de mostrar respeto. De que las personas sean personas.