«In memoriam» Moncho Meis

Avelino Ochoa
Avelino Ochoa OBITUARIO

O GROVE

07 abr 2022 . Actualizado a las 21:40 h.

Nunca esperei ter que escribir estas liñas. Onte pola mañá, no móbil que odio, apareceume unha chamada perdida de Moncho Meis. Devolvina, estrañado, e colleume Marina, a súa muller. Non daba crédito ao que me empezou a dicir: «Acaba de finar Moncho», choraba. Non pode ser, pensei, que aínda tiñamos para mañá un café no Crisol ou no Isolino, que quedou de chamarme e el sempre cumpría… Non volverei falar con el, meu amigo, meu compañeiro, tan contento sempre, tan animoso, tan clarividente e que agora nos deixa sós.

A dor de Marina, de seus pais e de seus fillos ten que ser inmensa, inesperada, tronzadora. Quedan orfos. Baleiros de alguén que o enchía todo, e queda orfa con eles moita xente. Coñecín a Moncho na universidade, licenciouse en Medicina e Cirurxía e exerceu en Portugal e Galicia. Logo, en compañía de Luís Rei —que pronto se foi tamén— fundamos o Colectivo Ecoloxista, con eles en primeira liña, avanzados, sempre valentes, sempre comprometidos, sempre no sitio. Teño gravada a súa imaxe afouta rexeitando o tiro ao pombiño na Toxa cara a cara coas escopetas.

Estas liñas apresuradas non son bastantes para renderlle homenaxe, nin para consolar a ninguén, nin para autoconvencerme de nada. Moncho, de verdade, non pode ser certo; será unha argallada túa para protestar por algo ou mostrarte desconforme con calquera cousa. O último día falábame dos mortos de Ucraína, da súa incomprensión diante diso, como me tiña contado moitas outras incomprensións. O mundo, Moncho, vai seguir sen ti e seguirá sen min. Pero sen ti terá que ser, á forza, peor; aínda que, claro, tamén cabe a posibilidade de que pouco a pouco, porque sempre fuches un adiantado, se vaia facendo caso ás túas posturas de xa de vello, defendidas con paixón e con sorriso e que cada día descubrimos máis actuais.

Moncho, sen dúbida algunha, contribuístes a facer un mundo mellor: aínda máis, sen ti, sen noso amigo Luís, sen a túa forza e a túa loita, todo tería sido peor. Grazas pola túa vida e unha aperta, Moncho; unha grandísima aperta, pero déixame que che berre cos versos de Manuel Antonio: «Fomos ficando sós / o Mar, o barco e mais nós».