Soña con facer unha peli de amor e asegura que non ten nada de macarra por moita «chupa de coiro» que volva lucir en «La Unidad», a serie na que loita contra os yihadistas. Desde o seu paraíso en Arousa, só espera poder ver pronto á súa tía Cefe
09 may 2020 . Actualizado a las 05:00 h.Luis Zahera (Santiago, 1966)asegura que ten pouco de macarra por moito que lle ofrezan papeis de malo. Exceptuando a ese Petróleo que levará sempre dentro, Luis agora saborea que por fin vai facer de bo na serie La Unidad, na que dá vida a un policía da comisaría central que loita contra os yihadistas. E aínda que el soña, en realidade, con ser o protagonista dunha peli de amor, mentres non chega, mantense en forma na Illa de Arousa, o seu refuxio natural, onde espera poder ver nalgún momento a súa tía Cefe, unha segunda nai, que é quen conserva a bo recado o seu premio Goya.
-Como estás levando esta situación?
-Eu que sei, pouco a pouco, adaptado. E con esas frases que se din de: «Vexo un pouco de luz ao final do túnel». Pero moi preocupado, é todo moi estraño.
-A túa tía Cefe como vai?
-Ben, falo con ela acotío. Cando isto se despexe a ver se vén á Illa de Arousa. Estamos dándolle voltas a familia, a ver como facemos con ela neste caso. Agora a miña rutina non vai cambiar, teño unha casa aquí, un pouco de verde, e vou facer a mesma vida cando saia do confinamento. Pero grazas a Deus estou traballando e son un privilexiado. Ver á miña tía é o que máis me apetece.
-É difícil non poder dar abrazos...
-Si. Esta situación é moi estraña. Ten unha parte de irreal, de ficción, parece unha serie. Non digo unha película porque xa está durando moito no tempo. En fin, hai que levalo e manter certo optimismo. Aguantaremos porque os humanos nos adaptamos a todo.
-Que foi o que te rescatou neste tempo, a que te dedicaches?
-Aquí en Arousa hai moitas cousas que facer. A casiña ten unha horta, escoitei moito a radio, fago moitísimo deporte para estar con fondo cando saia disto. E «gracias a Dios», como dicía miña nai, «traballando».
-Penso que ti es un corredor de fondo, polo xeito de levar a túa carreira e pola forma de traballar.
-Agradézocho. Si, hai que ter fondo, sempre está ben ter unha enerxía, unha disciplina. Eu como fago estes papeis que fago, a maioría das veces tampouco está mal ter ese ton muscular. Pero eu fago deporte porque me sinto ben. Xa sabes, «mens sana in corpore sano».
-Pensaba o do fondo, porque que importante é o oficio cando quitas o brillo, sobre todo nun traballo como o teu.
-Tiven a sorte de ter bastante oficio. Si, «la función genera el órgano», son todas batallas, pero estou de acordo contigo.
-Que queda daquel rapaz que se marabillou aos 16 anos co teatro?
-Queda a mesma paixón. O malo disto é que perdes a ilusión pola primeira curta que fas, a primeira peli que fas, iso é o único que non hai, aquela fascinación primeira. Este traballo consiste en xogar, en ser o neno que levas dentro, co cal segue todo máis ou menos igual.
-Agora presentas «La Unidad» de Dani de la Torre. Que te atropou?
-Que por fin fago de bo, [ri] e despois sorprendeume moito o contacto que tivemos coa comisaría xeral de información que son ese equipo, a unidade, que se dedican ao fenómeno do yihadismo. Tamén coñecer ás persoas as que iamos interpretar. Nunca tratara con alguén así, especialmente o policía que eu represento. Tiven a oportunidade de convivir con el cinco días na súa casa, foi unha experiencia moi agradable e saquei un morea de cousas para facer ese personaxe. Así que foi a primeira vez que xoguei con vantaxe, que dis: «Mi má, canta información teño!». E tamén descubrín que non só as profesións artísticas se moven por unha paixón. Este policía tiña a mesma paixón polo traballo que teño eu.
-Na serie xa se explica: hai que atrapar aos malos antes de que cometan un atentado.
-Si, hai que anticiparse. Ten unha cousa Minority Report, eles colaboran con todos os servizos de espionaxe de todo o mundo, teñen moitísima información, son especialistas en anticiparse. Escóitaslles frases como: «Este é un perigo permanente, non inminente». Teñen que estar con moitas canles abertas, que se Xordania, Afganistán, Siria... É apabullante e dis: «Miña nai querida!».
-Que ben estou en Arousa! [Risas]
-Si, efectivamente. Hai moito mexillón e moi pouca yihad en Arousa.
-Fas de bo, pero a chupa de coiro non a quitas.
-Si, foi unha idea de Dani de la Torre que quería unha estética setenteira e hai que satisfacer aos directores. Igual que o bigote e ese pelo coa laca, as gafas de sol. Un pouco macarra Zahera.
-Tes moito de macarra?
-Non, non. Eu son o pequeno de cinco irmáns, catro mulleres. Non tiña oportunidade de ser moi macarra.
-Cando falabas antes deses primeiros éxitos, eras dos que chamabas á túa nai para celebralo, estaban pendentes?
-Non. Na miña casa valorábase moitísimo o traballo, pero non se celebraba, o traballo había que facelo ben e punto pelota. Celebrar sería pedantería.
-Para cando unha peli de amor?
-A ver! Estoume facendo maior xa, vai ser nun xeriátrico. Se alguén confiara, a min gustaríame. A min as pelis de amor son as que máis me gustan. É un pequeno desexo, pero o importante é seguir traballando, e hai papeis que nunca chegan e non pasa nada.
-Non pasa nada?
-Non se pode abranguer todo. Eu son un actor cunhas características e chámanme para un tipo de papeis. En principio hai que conformarse. Nesta profesión é mellor non tolear. Hai que andar amodo, andar polo regho.
-Lévaste ben contigo mesmo?
-Si, si. Lévome ben, síntome un privilexiado: conseguín chegar a un sitio parecido ao que me imaxinaba, coincide bastante. Teño unha independencia, estou a gusto, eu creo que si que son un privilexiado: estou nesta Arousa marabillosa, traballando.
-Como é iso de que fuxiches a Nova York por timidez?
-Si, tiña moita vergoña a presentarme aos castings e no ano 91 marchei para alá. Sempre digo que o que aprendín en Nova York foi a chamar por teléfono, porque ao final rompín esa barreira. Foi para o que me serviu Nova York para liberarme da vergoña para traballar; ás veces a timidez é un dos maiores obstáculos.
-E atreverte a chamar a Vidal Bolaño.
-Si, a Bolaño faltáballe un actor, que tiña que facer de borracho para Saxo Tenor e fun quen de chamalo por teléfono. El non me coñecía de nada, pero eu xa tiña cara para chamar a todo mariasantísima e díxenlle: «Por que non me fas unha proba? El quedou apirolado e deume unha oportunidade, facía unhas pausas moi longas polo teléfono, foi no 93, pensaría que era un trastornado. Citoume nun bar ao lado do Casino de Santiago e díxome: «Fai de borracho». Eu montei un pollo, metinme con todo o mundo alí e contratoume.
-Lin unha frase inquietante nunha entrevista túa: «Galicia é como un suicida que o intenta, pero non o consegue».
-Si, eu pensaba que era de Quico Cadaval, pero un día un corrixiume e díxome que era de Manolo Rivas. E outro corrixiume e díxome: «Non é de Rivas, é de Valle Inclán», así que sinceramente non o sei. Se podes poñelo, e que alguén o aclare, por favor. É un pouco humor negro, pero a min si me parece que Galicia é un pouco suicida, e creo que a digo para dicir algo enxeñoso e que quede ben, porque ás veces non entendo a Galicia. É unha definición surrealista, como aquela que dicía Castelao: «O problema de Galicia son os galegos». Esa cousa escura que hai aquí. Pero non quedemos con iso.
-Tes moitísimos sobriños, pero sénteste mancado por non ter unha familia máis pequena?
-A día de hoxe arrepíntome de centrarme tanto no traballo e non no outro. Ás veces chegas a casa despois dunha estrea e dis: «Ostras! Estou só». Non sei por que me centrei tanto nisto e non en ter unha familia. Foi porque só estaba pensando en chegar a un sitio, a ese traballo e tiñas que ser absolutamente independente. E non sei, ao mellor se poderían ter feito as dúas cousas, si, ás veces arrepíntome de non ter fillos.
-A cambio chegará a peli de amor.
-Si, e con final feliz. Esa é a actitude.