«Ten moito mérito que a nivel de España un disco galego teña tanto recoñecemento»
AROUSA
Álex Guillán (Catoira, 1990) é un dos referentes do novo panorama musical galego grazas ao éxito do seu proxecto no que une a nosa tradición popular coa música electrónica, Baiuca. Un produto coidado e diferente que tivo a súa eclosión no 2018 co lanzamento do seu primeiro álbum, Solpor. En maio do 2021 publicou o segundo, Embruxo, no que redobra a súa aposta, conseguindo a aceptación non so do público, senón tamén da crítica, sendo o segundo artista con máis nominacións nos Premios de Música Independiente 2022, no que logrou os galardóns á mellor gravación de música electrónica e ao mellor álbum en galego.
—Preséntase un verán cargado de traballo. Como estades preparando a xira?
—Temos unha xira ben preparada. Hai que mentalizarse de que vai ser un ano moi potente, pero similar ao do ano pasado. O que cambia é que cada vez imos a concertos máis importantes e relevantes, pero estamos acostumados a facer quilómetros. Non hai que dicir que si a todo. Nun ano de disco tes a tentación de pillar todos os concertos que se poida, pero é o ano de facer festivais e o que xorde en Lalín entra dentro do que quería facer este ano. Vimos de facer a xira por salas que tiña pendente, con datas superespeciais como as tres no Capitol en Santiago ou na Pelícano da Coruña. Nas salas temos a proximidade do público, pero iso pódese combinar, os festivais son importantes para que a xente nova se enganche ao proxecto e de gañar público.
—A pandemia chegou nun momento de despegue para vós. Mudou moito os vosos plans?
—Sempre que pasa algo así é unha oportunidade para abrir novos escenarios. Ía ter unha importante xira de tipo audiovisual con Adrián Canoura e decidín apostar polo formato banda. Ademais, aproveitei para facer Embruxo. Era o momento de cambiar o chip.
—Esperabas este éxito cando comezaches co proxecto?
—O que non esperaba era o tipo de público que se enganchou e o formato que acabaría facendo, con músicos e en directo. Eu pensaba que ía ser un proxecto en electrónica modo nocturno e de club. Víame tocando as tres da mañá e ao final estamos tocando ás once da noite. Tamén estou supercontento polos Premios de Música Independiente. Tivemos seis nominacións —o segundo artista con máis despois de Zahara— e fun a Pamplona cunha sensación de felicidade. Ademais fíxome ilusión porque gañamos dous premios que reflicten as dúas partes do proxecto. Ten moito mérito que nuns premios a nivel de España un disco en galego teña tanto recoñecemento. Sentín que estaba pasando un momento importante no que outros idiomas e culturas teñen un papel máis relevante.
—Nese senso, o voso papel está sendo fundamental para reivindicar o galego e a nosa cultura e aproximala á mocidade.
—Cheguei á conclusión que cando estás nunha posición coma a miña, na que podes axudar a falar galego e a que conecten coa tradición, sentes responsabilidade, pero cando empecei non tiña en mente nada disto. O máis interesante é que a xente se interese pola nosa cultura dun xeito natural e real. Iso fai que as cousas muden e cambien, iso é o realmente bonito.
—Facendo un paralelismo un pouco arriscado, a nova xeración do panorama musical galego está tomando o relevo do que ocorreu co Xabarín Club.
—Xeneracionalmente acabas atopando puntos similares. Escoitando a Ortiga ou Grande Amore coincido coas cousas que din, iso fai que conectes coa xente. Ao final, para a nosa xeración o Xabarín quedou gravado. Cando te decatas é algo inconsciente, e neste caso a xente vai escoitando a nosa música e acabas transmitindo aos teus colegas e vai pasando de uns aos outros ata que se converte en algo que gusta.