«Dinche "mire, de momento non nos fai falla, xa a chamaremos", pero despois non chaman»

La Voz

AROUSA

31 mar 2013 . Actualizado a las 06:56 h.

María no quiere que salga su verdadero nombre porque teme represalias en su nuevo trabajo. Forma parte de ese grupo de mujeres que han tenido que dejar en un segundo plano la lucha por Alfageme para volcarse en la búsqueda de un empleo. Su suerte en el empeño ha sido relativa: ha conseguido una nueva ocupación, pero solo de forma esporádica.

«Non é que non teña saída Alfageme. Se a Xunta quixera, tiña saída. O que pasa é que eu con 400 euros non me arreglo, así que teño que mirar», relata. Claro que la búsqueda de empleo no está fácil para nadie y mucho menos para estas mujeres que, en muchos casos, están en una edad complicada, rondando los 50 años. «Estamos collendo traballos esporádicos porque é o que hai para ir salvando a situación. Daquela maneira, porque ao final traballas quince días, vinte días, e ao final cobras un pouco máis que a axuda, 600 euros, 700 euros. Ás veces botas contas e non saen», asegura María.

Pese a ello, reconoce que hay situaciones peores que la suya: ella al menos cobra una ayuda porque tiene una hija menor estudiando. Muchas de sus compañeras, dice, no perciben ni un euro. «Eu apúntome onde sexa, onde saia vou. Temos que ir polo que nos dan, porque a situación está así», dice.

Lo que les han dado por la liquidación les ha sabido a poco -«13.000 euros, ¿que che parece?»-, y la preocupación le impide a veces dormir de noche. Y eso que ella vive en casa, «e teño patacas, e galiñas, ovos; pero hai que ir comprar, e tes gastos, e os teléfonos, que non sei se dalos de baixa ou non».

María trabajó un tiempo limpiando pescado en una empresa, y sabe que algunas de las mujeres que trabajaban en Alfageme en Vilaxoán están ahora en una conservera, «pero están co mexillón e se cadra cando o mexillón non sirva volven para a casa. Esa non é unha solución. A xente o que esperaba era que abrira iso (Alfageme) e despois tiñas traballo todo o ano».

Con su situación a cuestas, se indigna cuando escucha que se ha vivido mejor de lo que se debía. «A xente non vivía por encima das súas posibilidades. A xente tiña un soldo e dentro dese soldo vivía segundo as súas posibilidades. O problema é agora, cando non ten ese soldo».

Sobre todo, porque buscar otro no es fácil. «Estamos gastadas, non somos novas, unha ten un problema, outra ten outro. A xente, con moita educación, porque a xente é moi educada, diche ?mire, de momento non nos fai falla, xa a chamaremos, pero despois non che volven chamar. É así», cuenta con la voz de la experiencia y con cierta amargura. Amargura porque «nós o que queremos é que abra Alfageme, pero a Xunta, da maneira que se posiciona, non vemos que lle vaia dar unha solución próxima, así que temos que buscar traballos esporádicos. A Xunta dixo desde o principio que estaba loitando, pero non era verdade», se queja.