Viveiro se queda sin mariscadoras con la jubilación de Manuela Rodríguez, la última en activo

Lucía Rey
lucía rey VIVEIRO / LA VOZ

VIVEIRO

Manuela Rodríguez, con la almeja recolectada ayer junto al puente de A Misericordia, en Viveiro
Manuela Rodríguez, con la almeja recolectada ayer junto al puente de A Misericordia, en Viveiro PEPA LOSADA

A sus 62 años, la profesional lamenta el abandono que presenta la ensenada mariñana; en horas se subastarán las últimas almejas de la ría, «bastantes e grandes»

07 jun 2023 . Actualizado a las 10:54 h.

Cosechando 4,5 kilos de almeja junto al puente de A Misericordia, en el entorno de la sede de Cruz Roja, comenzó este lunes a despedirse de la actividad marisquera Manuela Rodríguez Martínez. La última mariscadora que queda en activo en la ría de Viveiro cumplirá 63 años el próximo 24 de junio, festividad de San Juan, y ha decidido jubilarse. Este martes por la mañana, durante la primera bajamar del día, afrontará su última jornada de trabajo en el mismo lugar donde cavó ayer. Cuando termine, llevará lo recolectado a la lonja de Puerto de Celeiro, donde serán subastadas las que van camino de ser las últimas almejas de la ría de Viveiro. «É unha zona que levaba pechada para a extracción moito tempo, e pensei: ‘Voulle dar alí a despedida pedindo permiso para coller ameixa’. Hoxe [por ayer] quedei sorprendida porque había bastante e bastante grande, de moi bo tamaño», precisa Manuela, que solicitará el retiro a finales de mes.

«Polo novo coeficiente que nos aplican ás mariscadoras e ás redeiras é como se tivese 66 anos, e por iso o deixo», detalla una profesional que empezó a mariscar siendo tan solo una niña; en una época en la que la actividad extractiva ayudaba a cantidad de familias del litoral mariñano a completar los ingresos que obtenían de la labranza o de otras actividades profesionales. «Ía con miña avoa á praia de Covas á coquina e ao berberecho. Eu era unha nena, e cavaba e saía un montón de marisco. Non recordo o tope que tiñan, pero un cesto de vimbio enchíano como nada, e agora vas e imposible porque non hai case nada», comentó tiempo atrás en una entrevista concedida a La Voz. «Miña nai tamén foi mariscadora. Logo eu tiven as nenas [es madre de dos hijas] e como me gustaba empeceime a meter. Fixen o pérmex (permiso de explotación) en Celeiro e empezamos a ir mariscar. Primeiro non era obrigatorio asegurarse, pero despois fixérono obrigatorio. Entón démonos de alta tres mariscadoras, e ao final quedei eu soa», relató entonces.

«Voume contenta por un lado, pero por outro dáme moita pena porque é algo que levo facendo toda a vida e que me encanta», comenta Manuela, que lamenta que nadie quiera continuar trabajando unos bancos marisqueros que otrora fueron especialmente ricos en especies tan apreciadas como el berberecho o la coquina. Pero también critica el abandono que presenta en la actualidad la ría viveirense, donde, por ejemplo, decenas de bolsas y otros restos de plástico tapizan arenales como el de Covas.

«A ría é como a terra»

«A ría é como a terra. Se a cavas e a sementas, produce, pero se non o fas, non dá nada. A ría de Viveiro necesita unha limpeza xeral, pero estando unha mariscadora soa non fai forza ningunha», expone. De esta manera, en los últimos años, el grueso de su actividad se ha centrado en la extracción de ostra y, en menor medida, de mincha y de almeja.

«Se encho o capacho de ostra cos 50 quilos que teño de cupo ao día pésame moito e non dou feito, ten que vir alguén axudarme. Se fosemos varios, sería máis sinxelo, pero estando eu soa complícase todo», explica esta vecina de Covas que vivió en primera persona los años de esplendor de esta ría mariñana. «En Viveiro chegamos a ser trinta mariscadoras. Había moitísima coquina en Covas, na Abrela [una parte del arenal de O Vicedo pertenece a Viveiro] e en Area..., e entre todos rexenerábamos a praia, cavábamos, pero foi acabando todo. Todo ten un principio e un fin», concluye.