Javier Torviso: «Cruzar un océano a vela é unha experiencia que merece a pena vivir»

José Francisco Alonso Quelle
josé alonso RIBADEO / LA VOZ

RIBADEO

CEDIDA

Tras frustrarse el proyecto de dar la vuelta al mundo, quiere volver a intentarlo

28 dic 2019 . Actualizado a las 05:00 h.

El pasado mes de agosto, Javier Torviso (Ribadeo, 1961) zarpaba del muelle de Ribadeo patroneando un velero Nord Wind 50 con otras dos personas a bordo. El objetivo era cumplir un sueño: dar la vuelta al mundo. El rumbo les llevó a Cádiz, Canarias y la isla de Tórtola, en el Caribe, donde hicieron la primera escala. Pero el proyecto se torció. Uno de los tripulantes, el armador, se vio obligado a renunciar por motivos personales. El barco aún permaneció fondeado varios meses en Marina Hemingway (Cuba) y en Cabo Cañaveral, por si podían retomar la singladura. Pero no pudo ser. La misión de Javier Torviso era subirse al barco puntualmente, en las travesías oceánicas, desplazándose en avión desde España: «Para min é unha espiña que teño aí, e dende que fun buscar o barco a Cuba para traelo a Vigo, onde está agora atracado, non paro de darlle voltas a como facer para dar a volta ao mundo. Parece mentira, pero hai máis xente da que pode parecer que quere facelo, e xa contactaron comigo. Temos aí dous proxectos, e a ver se sae un deles».

La primera vez que Javier Torviso cruzó el Atlántico fue hace 23 años. Salió de Boca Chica (República Dominicana) patroneando un velero de 50 pies, con destino a España. Torviso se había ganado una reputación como patrón de vela y ya gozaba de cierta popularidad en varios puertos de Galicia y el Cantábrico. Así fue firmando sus primeros contratos para llevar barcos. Desde entonces ha cruzado el océano siete veces y ha dirigido tripulaciones en viajes de recreo por el Mediterráneo, prácticamente todos a vela.

De aquella travesía oceánica hace 23 años a la última de este año la forma de navegar ha cambiado radicalmente: «Antes navegabamos con cartas mariñas, e con GPS pero sen plotter nin AIS. Era todo máis artesanal, e tiñas que facer fronte aos imprevistos co que tiñas á man. Agora é certamente máis doado, porque o barco vai sempre comunicado por satélite e localizado por AIS. O risco é moito menor. Hai menos aventura, pero a experiencia de cruzar o océano merece a pena vivila, e eu recoméndolla a quen poida facelo», señala.

Y añade: «A travesía do Atlántico son 17 días, nos que convives cun grupo de xente, e manter unha boa relación, o respecto, é o máis importante. Coa quen conectas estableces un vínculo que queda para sempre. De feito, eu as tres últimas travesías do Atlántico fíxenas coa mesma tripulación. Gustou e repetimos. E intentamos ir máis aló, dar a volta ao mundo, pero non saíu».

En uno de estos viajes, Torviso conoció a Genuino Madruga, con quien mantiene una estrecha amistad. Madruga dio la vuelta al mundo dos veces en solitario por la ruta de Magallanes. Tiene un bar en Orta (Azores), con un mapa que recoge sus viajes. Torviso también, en el bar Zielo de Ribadeo.

«No Canal de la Mona estivemos achicando auga 28 horas ata que nos remolcou Javier Babé»

 

 

Fruto de sus viajes, Torviso protagonizó episodios y anécdotas que relata con entusiasmo, como si las estuviese reviviendo. Así, cuenta lo cerca que estuvo de la tragedia en el Canal de la Mona, entre la República Dominicana y Puerto Rico. «Foi en 1996. Estivemos a punto de perder o barco ao sufrir unha vía de auga. Era de noite e ía durmindo no salón. Espertei para ir á garda e metín os pés na auga. Estabámonos fundindo e tiña que decidir se dabamos a volta ou seguiamos a Porto Rico. Naquel tempo falabamos por radio BLU, e contactamos con Rafael del Castillo, nas Canarias, e foi quen nos dixo que era mellor ir a Porto Rico. Alí estaba alí Javier Babé, galego, o primeiro que foi á Antártida en vela, e que nos podía dar remolque. Aló fomos, achicando auga 28 horas ata que nos veu remolcar dende a bocana de Viejo San Juan».