Antonio Cao: «Non recordo cos Cacholeiros comer unha pizza, pero tampouco hai que descartalo»

Di Antonio Cao, presidente da Asociación Os Cacholeiros, no folleto do programa de actividades do colectivo para este 2023 que a gastronomía é, para eles, «ese lazo invisible, pero presente na falacia flagrante que sempre acaba por xuntarnos ó redor dunha mesa con cadeiras e mantel». Cantas cousas se falan, debaten... ou calan en torno a unhas boas viandas, ainda que sempre existe aquel dito popular de «ovella que berra, bocado que perde», que ben poderiamonos aplicar nesta época de ano con tantos cocidos ricos ricos e fundamentais ao noso arredor, como o que eles mesmos degustaron a pasado fin de semana en A Taberna de Xerdiz, en Ourol, cita culinaria que precede a outras que vai ter ao longo do ano unha asociación que xa superou os 30 anos de existencia.

_A veces teranse visto na situación de xuntar a comida coa cena.

_[Sorrí] Si, moitas veces as nosas dixestións son longas e a sobremesa tamén.

_Igual que a vida de Os Cacholeiros. 30 anos xa.

_Si, leva activa dende 1992. A creación dos estatutos fora en setembro de aquel ano no antiguo Charly, pero xa o 24 de agosto houbera unha reunión informal, de nove amigos.

_E cal é a clave de tanta amizade personal e gastronómica, sobre todo actualmente que todo parece efémero e fugaz?

_A clave é quizás compartir cercanía e unha continuidade de todos os que estamos grazas á gastronomía, ao deporte, á natureza. É algo que temos arraigado dentro de nós. E uns tiran polos outros.

_Cal é a media de idade dos socios? A xente máis nova, que se 'entrega' más fácil á chamada comida rápida, anímase a entrar en Os Cacholeiros?

_O socio máis vello ten 76 anos pero tamén hai xente de entre 40 e 50. Si que hai moitos dunha franxa de idade entre os 46 e 56 anos. Os Cacholeiros engloban máis cousas; a base da que se parte é a boa gastronomía e a sobremesa como se facía antigamente, buscando ese momento de compartir, cando se falaba de cousas fóra da semana e do día a día, creando vencellos a partir de aí con outras cousas como deporte, camiñatas, ocio, viaxes... Partimos da gastronomía que a todos nos gusta, como é degustar un bo cocido ou unha boa lubina, pero ten que ter o gusto por compartir, valorar e respetar aos compañeiros tamén.

_Algunha vez fixeron un Xantar da Pizza?

_Non recordo que os Cacholeiros comeran unha pizza nas nosas convocatorias, pero tampouco hai que descartalo, porque hai que adaptarse aos tempos de hoxe. Todo ten o seu valor.

«Defendendo a nosa comarca, que é o que máis debemos arroupar, o que vemos é que todos adoitan estar á altura das circunstancias»

_Seguro que pedirlle un «top ten» de locais de hostalería podería poñelo nun apreto...

_É moi complicado. De todos os locais nos que estivemos nos sentimos agradecidos. Defendendo a nosa comarca, que é o que máis debemos arropar, o que vemos é que todos adoitan estar á altura das circunstancias. Comimos ben en todos e nos sentimos ben tratados.

_A pandemia, foi unha espada de Damocles para a hostalería?

_A Asociación Os Cacholeiros só deixou de facer actos en dous anos na súa historia: en 1997 e en 2020, este último dada a situación de pandemia. Esta foi unha situación incómoda para todos, e sorpresiva.

_Cando teñen que seleccionar un establecemento, que priman?

_Nos tempos de hoxe, buscamos a cercanía, según onde residimos, que nos sexa cómodo para ir e vir, e logo as costumes culinarias que cada local poida ter. Agora coas xornadas de cocidos, por exemplo, algúns da Mariña teñen o cartel de 'especialistas'. Así que para o cocido, buscamos un así. Por exemplo, para o VI Xantar da Primavera buscamos a cercanía, xa que o Mercado da Primavera se celebra no Valadouro de cara a finais de marzo (imos facelo no Mesón Asturias, de Ferreira), o XVIII Xantar de Caza, en novembro, será dentro da provincia (o ano pasado fomos ao Mesón de Crecente en Lugo) e a comida da Asamblea Xeral (en agosto será a número 32, que practicamente sempre se fixo en restaurantes da zona e volveremos a repetir, porque se nos agotan as opcións, en Casa Vicente de Castropol).

_Sempre comeron ben e a gusto, interpreto, pero tiveron algúnha anécdota para esquecer?

_Grazas a Deus, non se nos atragantou ninguén nos nosos xantares, como anécdota negativa. Si que nun Xantar da Caza de hai bastantes anos se nos alongou tanto a comida que ao saír había unha nevada espectacular.

_Como se entreteñen nas sobremesas que se eternizan?

_Son comidas nas que xa empezas a comer tarde, e cando te encontras a gusto, esa sobremesa alóngase. Un dos socios, e vicepresidente de Os Cacholeiros, Antonio Mandiá, deléitanos tamén coa guitarra española, á que acompañamos coa mellor maneira posible. É algo que se deu novo nas últimas comidas e é unha forma de animarnos.

_Agora si que lle pido unha confesión... personal. Cal é o seu prato preferido?

_Quizás me quedo co cocido, que é o que máis me encaixa dentro dos meus gustos. Comeríao tanto o 1 de xullo como o 31 de decembro. Tampouco quero olvidar un de toda a vida: unha boa tortilla con ovos do Valadouro.

---

---

---