Creo que un dos sorprendentes praceres de vir a Mondoñedo é baixar dende A Xesta pola N-634 e ver ao fondo, dende Folgueirarrasa e dende Prado, o Cantábrico formando un pequeno triángulo. Só fai falta que o día estea despexado, aínda que sexa a cambio do frío que trae o nordés. Un pouco máis abaixo, antes de chegar aos Paredós, aparece o Padornelo, no que se pode intuír a silueta dun león deitado.
Algunha vez lle teño comentado a un amigo esa impresión que causa o noso monte, quizais o máis simbólico de todos os que rodean Mondoñedo. Pero pouco hai de orixinal na miña visión, na que non me fixara antes de tela lido nun artigo de Cunqueiro. Así se constrúe parte da realidade mindoniense, baseada, de maneira consciente ou inconsciente, na literatura. Quen non pensou algunha vez que o sochantre de Pontivy baixa pola rúa de Batistales (hoxe de Lence-Santar, antes de Cándido Martínez) levando con el o bombardino? A literatura axuda, xaora, pero tamén pode distraer: hai máis de 20 anos que a visión do bosque de Silva dende a praza da Catedral está estragada por unha antena de telefonía móbil, e todos semellamos asumir que así debe ser e que nin sequera as citas de Cunqueiro, morto hai 40 anos, ben valen un pequeno esforzo por tentar cambiala de sitio. Se o día amence despexado, ben paga a pena subir ao Padornelo para ver ao fondo o contraste entre o mar de Sinbad e os montes da terra de Miranda. Se a néboa ou o barruzo nolo impiden, aínda nos quedan polo menos 960 primaveras máis para gozarmos deses e doutros prodixios.