Se enfundó la camiseta blanquiazul del conjunto de San Miguel a los 12 años y lleva ya 35 años
26 ene 2019 . Actualizado a las 18:56 h.«Non levas nin dez, nin vinte, nin trinta.... ¡é que levas 37 anos xogando!», le digo. «Sí, xa parece que é difícil sumar», responde entre risas.
Siendo infantil, con 12 años, Marcos Rodríguez Rañón, conocido futbolísticamente como Marcos, se enfundó por primera vez la camiseta del Iberia, club de San Miguel de Reinante, para disputar un partido oficial en categoría infantil. Algo habitual en muchos chavales. Lo que resulta casi insólito es que 35 años después continúe haciéndolo cada domingo de liga, ahora en Segunda regional. Y siempre defendiendo la camiseta blanquiazul del club de su vida. A sus 47 años, Marcos es un ejemplo. Y, de momento, sin fecha de caducidad: «Non penso en retirarme aos 50. Non me poño unha data. Conforme vai avanzando a temporada o cansazo vaise acumulando e sempre pensas que xa está ben, que é hora de deixalo, pero despois no verán descansas, cargas as pilas e cando comeza a liga sempre reengancho. Por iso non me marco prazos. Teño un fillo que xa me di que teño que esperar a que xogue el, pero quédalle moito. Ten 11 anos e vai ser complicado».
Es, probablemente, el futbolista más veterano de A Mariña. «Acórdome cando debutei co Iberia sénior. Foi un partido contra o Alfoz e o lateral dicía: ¡Pero que lle fago a este cativo! Era un neno».
Empezó de delantero, siguió de medio y ahora de central. Incluso una vez fue portero. «Respéctanme as lesións, non teño problemas físicos, aínda que agora xa noto máis o desgaste. Gústame moito o fútbol, facer deporte, e para min é unha válvula de escape do traballo. Por iso non me marco datas para retirarme. Nin os 50 nin nada. Se me vexo ben vou seguir».
Siempre en el Iberia. Desde los 12 años. «Cando era chaval tiven ofertas para saír, pero nunca marchei de aquí». Un club, el Iberia, con una profunda tradición futbolística, un referente de A Mariña, que vivió sus momentos de esplendor con Marcos en el plantel y un conjunto reforzado con fichajes de renombre: «Chegamos a estar cuartos en Preferente, en promoción de ascenso. O lembro perfectamente. Diante quedaran o Ciudad de Santiago, o Montañeros e o Compostela, que despois chegaron todos a Segunda B».
Jugador y directivo
Además de jugador, Marcos forma parte de la directiva del Iberia, donde ha ocupado varios puestos. Ejemplo para los chavales, no se pierde ningún entrenamiento, martes y viernes. Y llegado el domingo, reconoce que después de tantos años «parece que non sei estar sen xogar». Enfrente se encuentra a rivales a los que saca casi 30 años. ¿Difícil competir? «Bueno, nunca fun un xogador rápido, e agora sono menos (dice sonriendo), pero a experiencia é un grado, e a colocación e ler ben o partido dache certa vantaxe»
En toda su trayectoria futbolística, solo cuenta una lesión importante, cuando tenía 18 años y sufrió una rotura de menisco en A Pontenova. «Fixo crac. E despois esguinces moitos, pero nada grave. Acaso problemas de costas... pero voume coidando», apunta. «Agora no fútbol aguántase máis que antes. Antes, con 30 anos eras un vello e agora coidándose aos 35 aínda renden a un altísimo nivel. ¡Mira para Cristiano Ronaldo!». Ya, pero ¿cómo estarán Cristiano o Messi con 47 años? «Non sei, supoño que se coidarán igual... non sei», dice de nuevo entre risas.
«Cando debutei era un neno. Foi contra o Alfoz, e o lateral dicía: ¡Pero que lle fago a este cativo!»
«Empecei dianteiro, seguín de medio e agora de central. ¡Hasta xoguei unha vez de porteiro!»
«Para min é pura diversión. É chegar o domingo, calzar as botas e poñerse a xogar»
En estos 37 años, Marcos ha vivido en primera persona la evolución del fútbol, con la irrupción de las televisiones: «Antes a xente era máis comprometida. O fútbol, xogar no equipo do teu pobo, era o primeiro, pero agora hai moito no que xogar, no que divertirse. Antes había máis rivalidade. Lembro os partidos contra o Celta Barreiros ou contra o Ribadeo, cando eu empecei. E o peor é como están os campos. Antes saltabas e contra calquera equipo que tiveras un pouco de rivalidade había moita xente. Daba gusto ver os campos. Agora vai moi pouca. O feito de televisar fútbol a todas horas matou ao fútbol non profesional. Nós cambiamos un partido noso que cadrara co Madrid-Barcelona, un sábado, porque non é que non fora a ir a xente, e que xa non ían vir nin os xogadores».
Marcos es de la vieja escuela. Prácticamente no falla partido, ni por expulsiones: «Tiven unha época na que si me expulsaban de seguido, pero agora vou a gozar co fútbol. Diversión pura e dura. É chegar aos domingos, calzar as botas e poñerse a xogar».
«Imos dándolle»
«Claro que quizais teño que ir pensando xa en deixalo. Cando remate a temporada xa o mirarei. Tamén está a familia, a muller os fillos... os nenos van medrando e tes que ir con eles. Se solo tivera o fútbol seguiría, pero hai máis cousas. O que pasa é que tamén estou na directiva do Iberia, xogo en Segunda rexional, que non é demasiado esixente, e gústame facer deporte. Se non xogo ao fútbol saio na bici, a correr... É unha forma de obrigarte a seguir facendo deporte
», apunta.
De momento, seguirá saltando al campo cada domingo: «Xa me din que a ver cando me retiro. É o típico despois de tantos anos, pero aínda sigo aí. Imos dándolle».