María Loureiro García, nova académica: «Son economista ambiental porque nacín na Pontenova, un enclave cheo de recursos»

Na véspera do Día da Muller e da Nena na Ciencia deuse a coñecer a incorporación de María Loureiro García (A Pontenova, 1972) como académica numeraria da sección de Ciencias Económicas e Sociais na Real Academia Galega das Ciencias (RAGC). Nomeamento que a ten nunha nube: «Cando vin a miña foto acompañada de tales mulleres quedei tan impresionada que nin contestei ao Twitter. Estou en estado un pouco de shock, moi agradecida, contenta e satisfeita». Catedrática do Departamento de Fundamentos de Análise Económica na Universidade de Santiago de Compostela, estudou en A Pontenova e Meira antes de marchar para facer a carreira de Económicas na USC. Grazas a unha bolsa da Fundación Caixa Galicia marchou despois a Estados Unidos. Alá fixo un master e o doutoramento na Washington State University e logo acadou traballo como profesora na Colorado State University. O programa de retorno Ramón y Cajal deulle a oportunidade para regresar a Santiago.

—Cando soubo do nomeamento, de quen se lembrou en especial?

—Os primeiros recordos sempre van para a xente que che fixo chegar aí: a túa familia, os teus amigos, o equipo de investigación que vas creando, os compañeiros, pero sobre todo os teus pais.

—De onde cre que lle vén esa paixón investigadora?

—Son economista ambiental precisamente porque nacín na Pontenova, nun enclave extraordinario, cheo de recursos. Pero ata hai pouco faltábanos o entendemento de como explotalos mellor e facer deles algo extraordinario. Sempre foi ese un ámbito da miña investigación en sentido moi amplo, por iso me adico a ver cal é o impacto dos incendios forestais, cal foi o impacto do Prestige ou doutras catástrofes, ou como podemos mañexar determinados recursos para que a xestión sexa máis sostible e máis duradeira, economicamente máis eficiente, e menos impactante dende a perspectiva ambiental.

—Ten en o seu propio equipo?

—Sí, creei o meu propio grupo e agora dende a USC tamén estamos participando nun proxecto de investigación interuniversitario na rama de ciencias económicas que se chama ECOBAS. Ando estudando as consecuencias do post-incendio: que acontece con esa terra degradada ou canto custa volver a ter terra produtiva que ardeu? Tamén estou traballando no impacto do cambio climático nas zonas costeiras, dende unha perspectiva máis social medindo os impactos (dependendo dos escenarios climáticos máis posibles, e de non facer nada, podemos pensar en que imos perder o 7 ou 8% do PIB anual, o que é incríble porque sería coma un covid permanente) pero tamén estudo, por exemplo como o cambio da temperatura nos está afectando na vida habitual. Son dúas ramas de investigación, xunto con outro pequeno proxecto sobre o efecto que ten a espiritualidade no Camiño de Santiago, con outras percepcións. Baseome en sondaxes, enquisas e novas fontes de datos como son incluso as redes sociais (empregamos tamén Twitter como ferramenta de estudo e análise porque aí vértese infinidade de información).

«Cantos máis heteroxéneos sexan os equipos científicos  máis interesante vai ser a ciencia»

O seu traballo semella discreto e silencioso. María Loureiro asinte, engadindo: «En ciencias sociais é un traballo tamén de laboratorio entendendo que non levamos bata branca ,pero si que temos que poñernos diante das estatísticas, diante das persoas que enquisamos, das fontes de datos máis diversas, e estudar as distintas relacións causa-efecto... Efectivamente, é un traballo que require humildade porque tes que ir como se non souberas nada, cada vez. A mellor forma de encarar un novo proxecto de investigación é cunha mirada fresca».

—Co tema do covid, o ámbito da medicina colleu moito pulo.

—É certo. Pero tamén o hai que ver dende outra perspectiva. Segundo é verdade que se focalizou máis toda a información en avances médicos, tamén é certo que se puxo de relevancia a importancia da ciencia na sociedade. Tamén nos temos que quedar con iso, e transmitir que a ciencia se fai en todos os ámbitos de coñecemento: hai ciencias humanas, sociais, médicas... O noso traballo tamén é poñer en valor a investigación que facemos.

—Como ve a muller na ciencia?

—Penso que nos queda camiño por andar, aínda que se teñen feito melloras. A brecha que temos non é moi xustificable no século XXI, non só no acceso á carreira científica senón tamén de promoción e igualdade de oportunidades. Hai que facer un traballo conxunto. Ter unha mirada máis aberta. Entender que canto máis heteroxéneo sexa o mundo científico máis interesante será.

---

---

---