Nuno Pico: «Flipo cos que aprecian que me vaia ben sen igual molarlles o que fago»

RAMÓN GONZÁLEZ REY BURELA / LA VOZ

A MARIÑA

Janite

No 2021 Grande Amore fíxose un oco entre C. Tangana ou Rosalía nas listas da mellor música

03 ene 2022 . Actualizado a las 14:34 h.

Nuno Pico (O Valadouro, 1995) é o mozo detrás do proxecto «Grande Amore», que se converteu nunha das revelacións musicais do ano no Estado. Compuxo 21 cancións e quitou tres EP: un EP con Ortiga, outro con Mundo Prestigio e o seu debut en solitario. Escoitou desde o escenario ao público de Sevilla ou Madrid cantar as súas propias pezas. Coroou co seu primeiro traballo a lista dos mellores discos de España no 2021 elaborada pola web Hipersónica, uns chanzos por riba de C. Tangana. E fíxose un oco entre ‘El Madrileño’ e Rosalía na foto da colleita dos mellores temas do exercicio para a revista Rockdelux.

—Imaxino que estará de descanso despois dun ano animado.

—Que va, non dou desconectado. Estou compoñendo cancións para o traballo novo e xa teño parte do que debera ser o repertorio.

—Tivo un éxito importante no 2021. Motiva ou engade presión á hora de facer cancións?

—Por un lado si que non tiña gana de parar e descansar, pero por outra si que me autopresiono bastante. Non é que tivese un éxito mundial, como AC/DC con ‘Highway to Hell’, pero as cancións funcionaron ben, e sempre teño a sensación de que o seguinte traballo vai ser o do fiasco, de que vou ser flor dun día, como lles pasou aos Vengaboys, e que vou acabar tocando en sesións vermú sen xente (risadas).

—O síndrome do impostor.

—Din un concerto na Coruña no que veu xente a verme de Burela, eu recoñecinos entre o público, e dábame moito pau, pensaba: «esta xente sabe quen son e que todo isto é mentira, que é unha tolemia colectiva» (risadas).

—Pero non é unha tolemia colectiva. O EP ‘Grande Amore’ (Ernie Records, 2021) foi valorado pola crítica e o público. Vive os recoñecementos con asombro.

—Si, con asombro. A ver, penso que todo o mundo que escribe cancións ten un punto de egolatría, porque supoño que en parte tamén hai que tela para expresarte cara os demais. Pero que un tipo da Mariña que canta fatal, coma min (risadas), estea a vivir este tipo de situacións, de saír nas mesmas listas ca Rosalía ou C. Tangana, parécenme unha toleada. Sempre hai unha especie de freo que me impide desfrutar desas cousas a tope.

—Vostede canta en galego. Non é nada sinxelo coarse nas listas dos medios estatais cantando noutro idioma que non sexa o castelán ou, segundo, o catalán.

—Iso si é certo, coincido porque só Os Resentidos e Malandrómeda chegaron á cabeza das listas da revista Rockdelux, e grupos como os vascos Berri Txarrak, que teñen renome internacional, non o conseguiron. Penso que hai unha apertura maior que lle debemos a xente como Baiuca, que lle abreu ao galego moitas portas. Ou as Tanxugueiras tamén.

—E en que evolucionou como músico no último ano?

—Buf, esa é unha boa pregunta. En realidade non sinto que cambiase moito. O outro día escoitei o disco da Velvet Underground e segue sendo o que quero facer, flipáronme esa beleza e esa violencia contida. Penso que fixen a que é a miña mellor canción, ‘Esta pena que a veces teño’. Pero son consciente das miñas limitacións e véxome máis como un fan ca como un músico.

—Vostede díxome que co confinamento probou a amosar na súa música unha parte máis extrema de si mesmo. E curiosamente, sacou a cabeza na música coa proposta menos amable.

—Supoño que hai parte máis desenfadada e outra máis agresiva, e soprendeume que esa faceta máis extrema guste e se valore.

—Os punkies teñen tamén o seu corazón (risadas).

—Desde logo. Eso foi do mellor que me pasou este ano: xente que apreciaba que me fose ben, aínda que a miña música igual lles pode resultar indixesta. Iso foi impagable. Por moi punki que sexas e por moi podre que soe isto, agradeces o cariño (risadas).

—Sobre as novas cancións, ten xa na cabeza algunha sonoridade?

—Pois a verdade é que me gustaría que tivesen un son máis duro, sen facer tampouco metal-core, si que me gustaría que fosen un pouco máis extremas.

—Así que redobrará a aposta para ver se aínda así o seguen querendo (risadas).

—Iso é, si (ri).

«Escoitar do público as miñas cancións en Sevilla foi unha toleada»

O EP ‘Grande Amore’ pasou neste 2021 de 330.000 reproducións en Spotify, pero o máis estraño que lle pasou a Pico nesta «animalada de ano» foi escoitar do público andaluz as súas propias cancións.

—Que foi o máis impactante que lle pasou este ano?

—Quizais diría que o concerto do Monkey Week de Sevilla, no que se xuntaron 300 ou 400 persoas. Ver a xente de Seviiiilla (marca o topónimo e ri), a tantos quilómetros de distancia, que canta as túas cancións... Iso é unha toleada. Eu púñalles o micro, e xuro que tiña a sensación de estar vendo unha película, de que iso lle estaba a pasar a outro.

—Vostede medrou lendo a revista Rolling Stone. E a vida do rock & roll, é tan atractiva como contan?

—Que va (risadas). O outro día en Valladolid fun descansar a unha pensión antes de tocar, despois da proba de son, e tiñan a calefacción a todo meter. Suaba con ‘La Que se Avecina’ na tele de fondo (risadas). Éche un traballo, poderase fantasear moito pero ao final a vida ten eses momentos bizarros tamén, gústame ese contraste.

Quen é?

Prometedor. Logo de pasar por grupos como Skholma ou Oh Ayatollah, fixo neste 2021 o seu celebrado debut en solitario.

Recoñecido. Quitou o mellor disco estatal do exercicio para a web Hipersónica e unha das mellores cancións do curso para a a revista Rockdelux.

Sen descanso. Sen case tempo para asimilar os cambios, traballa xa nas cancións do novo traballo.