«O mel é unha farmacia natural»

Yolanda García Ramos
yolanda garcía O VALADOURO / LA VOZ

A MARIÑA

XAIME RAMALLAL

Hace una década recogía tres mil kilos pero este año cree que no pasará de mil: «Foi malo»

14 sep 2020 . Actualizado a las 05:00 h.

Cada temporada tiene sus productos estrella. Aunque cada vez que pisamos el supermercado nos parece que algunos se dan los 365 días del año, nada hay más irreal. La naturaleza tiene su despensa estacional y ahora es tiempo de miel. Pero la pandemia y las restricciones de movilidad en el estado de alarma, junto a la velutina y la varroa, más el clima, suman como factores negativos a la hora de, calculadora en mano, conocer el resultado del arduo y maravilloso trabajo de las abejas: su «oro líquido».

La veterana apicultora de O Valadouro Fé Sixto, que comercializa la marca O Trobo Mel do Valadouro promocionando en el nombre su municipio, realiza desde la semana pasada labores de extracción de sus colmenas. Esta es la radiografía: «O ano pasado houbo moito mel, tanto que empecei a sacalo a finais de agosto e o meu de eucalipto levou a distinción en prata de monofloral na cata de Meles de Galicia. Este ano, cando empecei, xa vin que unhas colmeas ben pero outras moi mal. A produción vai estar bastante mermada. Foi un ano malo na floración do eucalipto». Recuerda campañas anteriores gloriosas: «Cheguei a sacar tres mil quilos. O ano pasado pasei dos mil pero este ano non sei... rozareinos».

Con el paso de los años, su colmenar ha menguado: «Teño 50 colmeas nada máis pero na casa foron cento e pico». El Museo do Mel que abrió hace años muestra la herencia apícola de su familia conservando material desde 1936, aunque sus bisabuelos empezaron en la fabricación de velas y, después, la bisabuela -«matriarca galega», la recuerda- «veu o seu nicho de mercado tamén facendo o noso mel».

A nivel de producción, este año, reconoce, «o tempo non nos axudou nada. O inverno foi moi caluroso e as floracións adiantáronse. Despois veu marzo, o confinamento; nun principio non fomos vixiar as colmeas, logo si porque era traballo esencial. Pero veu unha primavera moi chuviosa; aí foi cando se confinaron as abellas e empezaron a comer das reservas que tiñan e cando parou de chover, xa non había flores, que estropearan a choiva e o vento. E o verán, veu moi seco. Ainda así, creo que a min o castiñeiro é o que me vai salvar». «Ao mellor as primeiras semanas do confinamento eran necesarias para mirar máis das colmeas», dice destacando la atención y el mimo que exige el oficio de apicultura. Otra enemiga, ya ‘de casa', es la velutina: «Pola pandemia, non saímos a poñer trampas, non cazamos moitas raíñas. Pero vexo que non teño máis que o ano pasado. Por sorte no noso concello, avisamos e retírannos o niño». Y para colmo: «Este ano vexo bastante varroa, unha enfermidade que teñen as abellas e que as deixa débiles. Nesta zona faciamos un tratamento anual pero vamos ter que facer dous».

Museo y visitas

Debido al coronavirus, paró la actividad escolar presencial y con ella las visitas que Fé Sixto hacía a las aulas, inculcando el amor y la pasión por el mundo de las abejas a los más pequeños. Además, este año, apunta, cerraron hoteles, falló la Semana Santa, muchas ferias... Sin embargo, destaca la apicultura como fuente de ingresos: «Hai que saber que para ser apicultor, mínimo necesítanse dúas persoas. No Valadouro vexo xente que está empezando; está contenta. Ademais, con isto do coronavirus a xente quere máis cousas naturais. O mel é unha farmacia natural. Cunha cuchariña pola mañá, algo protexes o teu sistema inmunolóxico».

En agosto, recibió numerosas visitas en su Museo do Mel (citas en el 626 16 27 91). «A colmea viviente gusta moito», señala Sixto.