«O díficil non é volver ao instituto con 45 anos senón atopar traballo con 47»

Arantxa Incera Ares (Foz, 1971) gañou un dos 23 premios extraordinarios galegos de Formación Profesional de grado superior correspondentes ao curso 2016-2017. No IES Monte Castelo de Burela estudou o ciclo superior de Saúde Ambiental. Onte manifestaba a súa satisfacción polo premio, que interpreta como un recoñecemento ao esforzo e ao traballo. Esta premio extraordinario busca emprego, pero non aparca a súa paixón por seguir formándose. «Aínda que estivera traballando, seguiríame formando. Aínda que agora ampliei ao ámbito autonómico a zona de búsqueda de emprego, lamento que nesta comarca non haxa máis oportunidades laborais», confesa Arantxa Incera, quen exerceu como edila en Foz e foi candidata polo PSOE ao Congreso. Na súa mocidade, cursou Bacharelato Experimental antes de implicarse na crianza dos seus fillos.

-¿Contaba con este premio?

-Estaba pendente. Podíaste presentar a partires de ter unha nota de 8,5, e eu teño de media un 10. Despois tiven que presentar cursos. Por ter un 10 de media logrei seis puntos e os outros tres, por cursos de formación. Eu matriculeime en 23. Cando acabei o curso fixen as prácticas durante tres meses en Alcoa, no laboratorio. Quedei encantada con toda a xente.

-¿Continúa estudando?

-Mentres busco traballo estou facendo un ciclo de Xestión Administrativa a distancia no CIFP Porta da Auga de Ribadeo. Ademais doutros cursos, agora estou facendo un máster de xestión ambiental que me regalou o meu fillo polo Día da Nai.

-¿Foi difícil volver ao instituto con 45 anos?

-O difícil non é volver ao instituto con 45 anos senón atopar traballo con 47. Eu son moi optimista, Internet ofrece moitas vantaxes, pero é importante ter moita forza de vontade, organizarsee e marcarse obxectivos. Eu viña de letras puras e dábame medo non ter bo nivel en química. ¡Pensa que tiña 45 anos cando vin para o instituto! Creo que é unha cuestión de adestramento. Ao principio custoume, sobre todo preparar exames, pero eu tamén son de levar os estudos ao día e son das que penso que sin esforzo non logras nada. E despois, está o apoio do instituto. Tres estudantes de dous ciclos superiores optamos aos premios. Con iso dígocho todo. O apoio do centro é fundamental, por iso é un premio compartido.

-¿Que significa para vostede o premio?

-É unha maneira de que se vexa recompenado o esforzo que fixen. Con este premio podo presentarme aos nacionais, pero os baremos son diferentes. Neses, a idade é una desvantaxe, en caso de empate, gaña o máis novo.

-¿E agora?

-Agora toca coller vacacións, dedicarme ao máster e disfrutar da familia. Teño dous fillos, ambos alumnos de FP. Un ten 27 anos, cursou Automoción en Ribadeo e foi seleccionado para traballar actualmente na Mercedes en Alemaña. E a filla, que cursou Xestión Administrativa no IES Perdouro, está de Erasmus en Italia.

-¿Era vostede a maior da clase?

-Eramos seis e á gran maioría sacáballe 20 ou 25 anos de diferenza. O problema non é a idade, o que importa é a forma de ser de cada un. Sentinme moi a gusto.

---

---

---