«Co GPS localizamos fincas e montes que os herdeiros non saben onde están»

Lucía Rey
LUCÍA REY O VALADOURO / LA VOZ

A MARIÑA

PEPA LOSADA

Inma Lestegás, aparejadora en O Valadouro, detecta que, a raíz de la crisis económica, los mariñanos muestran mayor interés en explotar su patrimonio

13 nov 2017 . Actualizado a las 05:00 h.

Ahora que están de moda los «caza-herencias», abogados especializados en buscar a herederos de fortunas millonarias, en A Mariña se descubre otra realidad. Cada año son muchos los mariñanos que recurren a especialistas en construcción y peritos agrónomos, entre otros profesionales, para que les ayuden a localizar terrenos heredados en municipios como Ourol, Trabada, O Valadouro, a Pontenova o Xove. «Non é o traballo máis habitual, pero si que recibimos unha media de cinco ou seis casos ao ano de xente da comarca que non ten nin idea de onde está situado o seu patrimonio. É xente que non está ao día ou que non contaba con esa herdanza nin con esas propiedades, e como non ten nin idea de onde están, axudámoslle a buscalas», expone Inma Lestegás, aparejadora en Ferreira. Y añade: «Hoxe en día, a xente vai sabendo máis ou menos o patrimonio que ten aínda que non sexa ao cen por cen. Por iso o máis habitual é atopar xente á que lle faltan por localizar dúas ou tres fincas. Casos deses temos bastantes máis».

Avances tecnológicos

A juicio de la experta en construcción, que trabaja en la delegación mariñana de la oficina técnica Entremuros, la crisis económica ha provocado que la gente muestre un interés mayor en conocer y explotar su patrimonio rústico. Además, los avances tecnológicos en materia de geolocalización también influyen «positivamente». «Agora todo vai xeolocalizado, por GPS, e con el localizamos fincas e montes que os herdeiros non saben onde están», comenta Lestegás.

A esto también contribuye el hecho de que en muchas ocasiones la documentación que figura en el Catastro es bastante confusa, y averiguar los lindes sobre el terreno tampoco es sencillo puesto que en muchos lugares ya no existen marcos (mojones). Pero con el GPS no hay fallo. «A xente agora ten máis coñecemento. Sabe máis ou menos por onde quedan as cousas. Pódeche dicir: ‘Teño por aquí, teño por alí...’. Igual lle falta sinalar as fincas perfectamente, pero si saben o que hai, o que teñen, a zona na que están... E así é máis fácil localizar a finca que partindo de cero», indica la aparejadora mariñana.

Hasta hace relativamente poco tiempo, ubicar sobre el mapa o sobre el terreno algunas fincas que llevaban años abandonadas requería de unas tareas de investigación casi de Sherlock Holmes. A la muerte o la incapacidad de los más ancianos del lugar, los únicos que podían recordar donde estaban, se unía la apatía de las generaciones jóvenes. «Hai 15 ou 20 anos case ninguén tiña interese nas terras, e o descoñecemento era maior». Lestegás considera que «o monte estaba aí, como durmido, pero cando faltan cartos hai que sacar de onde sexa e o monte axudou moito».

Inma Lestegás explica que durante la crisis económica «os montes axudaron moitísimo á economía familiar». «Non hai máis que ver a cantidade de monte que se talou nestes anos», indica, antes de comentar que esa tala masiva permitió disfrutar de un «patrimonio que estaba oculto». «Ás veces ía desde Ferreira a Mondoñedo e ao talar montes vía casas que antes non se vían, igrexas... Agora volver crecer todo, pero era curioso».

«Aquí a produción de madeira é unha industria. Na Mariña no tema madeira hai empresas, e é un sector no que se manexan moitos cartos», sostiene. Con todo, lamenta el estado de abandono que presentan la mayoría de extensiones forestales. «Pese a todos os cartos que dá, o monte na Mariña está moi mal coidado», indica.

  Naturaleza y recursos

«O coidado é pésimo, non se están facendo as cousas ben. Hai moitos montes que están en mans de herdeiros de herdeiros de herdeiros, e aínda que hai xente que si ten interese, hai unha porcentaxe altísima que non ten interese en telos ben», reflexiona. En su opinión, «é unha pena que estea todo así». «Na Mariña temos un recursos e unha natureza á que non lle sacamos partidos», valora. La aparejadora mariñana propone, entre otras medidas, acotar las zonas de arbolado de eucalipto y potenciar los árboles autóctonos, como castiñeiros o carballos.

«Igual que hai axudas para cambiar ventás, podería habelas para repoblar con carballos, castiñeiros...»