El chef muxián triunfa con su constante innovación sobre los productos de calidad de la Costa da Morte, aunque el día solo le deja hora y media para jugar con su hija
16 ago 2019 . Actualizado a las 05:00 h.Es uno de los cocineros de moda de la Costa da Morte, y además desde hace ya años, porque desconoce lo que significa eso de zona de confort y siempre trata de ir más allá en lo que hace. «Estou constantemente mirando en Internet, isto e o outro... Á miña muller téñoa frita. Dime: ‘e pararás?, porque sempre estou ás voltas con algo», reconoce Álvaro Rodríguez Caamaño (Frixe-Muxía, 1974), quien hace solo unos meses volvió a reinventar su restaurante, que ahora se llama Lonxa D’Álvaro porque hay platos que se subastan, al estilo de lo que ocurre con el pescado en los puertos.
Por supuesto que, con todo ese ajetreo, de vacaciones en esta época ni hablamos, y casi tampoco de tiempo libre. «Acabei agora o pase de mediodía e ás oito e media, volta. Teño unha filla de dous anos e medio e quédame unha hora, horiña e media, para estar con ela, que, a verdade, agradécese. As vacacións en xaneiro-febreiro. Pechamos e collemos todos un mes», detalla Rodríguez, que lleva desde niño en la hostelería, aunque no tanto de cocinero. «Eu nacín en Frixe, ao lado da praia de Nemiña. Con 12 anos viñemos para Muxía e meus pais colleron un bar, así que sempre andei aí polo medio, agora que o da cociña non me empezou a picar ata os 21, que estiven un ano traballando en Lanzarote. Tiñamos unha mesa central de flamexados, que era máis espectáculo que outra cousa, e partir de aí funme metendo nisto: con miña nai, algúns cursos... e ata hoxe que, como se soe dicir, cando algo che gusta non é un traballo», cuenta el chef, que está enamorado de su último juguete, un horno de brasas HBE, «unha marca galega, unha auténtica marabilla».
De hecho, más del 70 % de los platos que sirve salen de él. «Non me bronceo, pero calor paso tanto coma cando estaba en Lanzarote. A cociña é toda nova e dáse moi ben para traballar, pero alí diante, non sei, debe haber uns 300 grados. Por iso que eu o moreno cólloo cando me toca cambiarlle o carbón, pero logo se me vai», añade el muxián, que tiene la cocina «de cara ao público» y dice que esa es su mayor satisfacción. «Máis aló dos cartos, que para iso traballas, claro, aprendes moitísimo dos consellos que che dá a xente e non hai nada mellor que cando alguén che levanta o dedo ou che di o bo que estaba todo. Deberíamos darnos conta de que somos embaixadores do noso pobo a través da gastronomía e que o estómago ten memoria, ten moita memoria. Temos o mellor produto, o noso marisco, a nosa carne, o noso peixe e deberíamos concienciarnos do importante que é que alguén diga: ‘Que bien comí en Muxía!’. Aínda que non se acorden do meu local. Cando volvan xa o buscarán e xa o atoparán, ou non, pero ese recordo é o mellor que nos pode pasar», concluye el chef, al que nadie puede discutirle que es un apasionado de lo suyo, por más horas que le consuma al día.
