Ramiro Ouviña Ouviña. 70 anos. A Pobra do Caramiñal. Capitán da Mariña Mercante xubilado
09 ago 2018 . Actualizado a las 21:45 h.A Ramón e Ramona arrubiábaselles a cara cando cada mañá abrían a porta da corte para que Monchiño, o cocho que mercaran semanas atrás na feira de Pedra Leirada, saíra a saudar o día. Tiñan, e merecían, sona de famentos e avarentos, el e, tal-para-cual-maragota-e-media, ela.
Non hai nada que pensar, vaise chamar Monchiño, dixera Ramona cando chegaran á casa despois da feira. Dende o primeiro día do porco na corte matinaron en como crialo sen gastar. Foi Ramón quen tivo a idea de o guiar leiras arriba, para que buscara o seu sustento. Pata atada e corda longa, non fora que o bicho pasase fame. Polas tardes, antes de que o sol se agochase, recollíao Ramón, non porque crese que a escuridade dera medo ao animal, senón porque daba medo a Ramón, que sabía que a escuridade é amiga, e cómplice, dos que namoran de xoias alleas. Aprendeu o porco o camiño que o levaba a comer en soidade e que o traía a durmir onda os seus. Era abrirlle a porta a Monchiño, liberado e con fame, e correr o cocho na procura do necesario. Era ser o comezo do solpor e entrar Monchiño pola porta da eira. E Ramón e Ramona tan felices, ocupados no seu.
Aquel día de novembro, o porco, ao deixar a eira camiño dos prados alleos, puido ver a Ramón limpando e alistando o baño de madeira, namentres Ramona refregaba co cepillo mollado en auga e lixivia o banco que sería dous días despois a derradeira padiola de Monchiño. Foron ambos os dous pasando as horas en escoller e arrombar os lenzos limpos, preparar os monllos de palla para o escamiñado, dispor os sacos de sal grosa, afiar os coitelos, seleccionar as tarteiras para o sangue, os riles, o touciño. Chegou a noite e atopounos sentados un ao carón do outro, cansos pero satisfeitos porque xa todo estaba listo para o gran día. De súpeto, ao se miraren comprenderon que algo faltaba, que Monchiño aínda non estaba na corte. E Monchiño non volveu. Nin esa noite, nin ningunha outra. Uns din que o viron comandando un grupo de porcos bravos polas chairas do Folgoso, outros sitúano polas congostras que dan ao río dos Cestos. En liberdade na procura da comida e do oco no que durmir. Cada día.