Plan de renovación urbana

Espertei cunha impresión xeral de malestar, baixo a influencia dunha sombra perniciosa. Non tiña motivos, pensei. Agardábame un novo día cos seus horizontes intactos: o recendo triunfal do primeiro café, a lectura dos xornais, a vixilancia principesca dos gatos no sofá, o refuxio da escrita ata a hora de comer. Daquela lembrei as declaracións de Bezalel Smotrich, ministro israelí de Finanzas, respecto á matanza que o seu exército está perpetrando en Gaza. E atopei nelas —no seu estrépito salvaxe, sanguinario— a razón da miña nebulosidade matutina. Dixo en frío: «Rematamos a fase de demolición, a fase inicial do plan de renovación urbana. Agora temos que construír». Que difícil espertar ás veces, conclúo agora, sendo contemporáneo do horror: o xenocidio engalanado como aventura inmobiliaria, o asasinato de nenos como oportunidade de negocio, a exhibición descarnada do mal desfilando polas televisións. O acto de abrir os ollos pola mañá, con ese obxectivo no ambiente, devén nunha operación penosa. Nun procedemento viscoso, desorientado, culpable. A xornalista Susan Faludi, que a principios dos noventa vaticinou o auxe reaccionario co ensaio Backlash —clásico do pensamento feminista, reeditado en España por Península—, confirmaba hai uns días a expansión xeográfica deste andazo: «Espertar en EE.UU. é terrorífico». Referíase ao pesadume de erguerse da cama e atopar un país en mans dos últimos delirios de Donald Trump; á desventura de apagar o espertador, poñer unha cafeteira ao lume e colisionar contra un tirano embrutecido que di: «Odio os meus opoñentes». Podo imaxinar como acordarei mañá. Todo seguirá unha orde —entrar na cociña, acender a radio, espremer unhas laranxas— ata que lembre a Itamar Ben Gvir, ministro israelí de Seguridade Nacional, brindando cos seus subordinados. Cando lles anunciou: «Completaremos a misión, ocuparemos as terras, promoveremos un proceso migratorio». Entón iniciarei un novo descenso ao meu Maesltröm particular mentres corto unhas rebandas de pan, un traxecto en dirección ao territorio encapotado do atordamento. «De verdade está sucedendo isto?», preguntareime. «Por que este horror, esta traxedia, este plan maléfico, este fanatismo?», engadirei. E a cuestión máis aterrecedora, coa vida concedida abríndose paso un día máis pola miña fiestra, insistente e fráxil: «Como espertará hoxe un ser humano en Gaza?».